Zo stelde hij dat het Duitse antisemitisme niet zo erg is en dat Joden te pas en onpas over de Holocaust beginnen om medelijden op te wekken. Ook nam hij Israël op de korrel en flirtte hij openlijk met een pro-Palestijnse organisatie die uit is op de ondergang van de Israëlische staat.

Nog stuitender is dat kwaliteitskranten Wolff graag interviewden en hun kolommen door hem lieten volschrijven. Dan gaat het dus om artikelen met een antisemitische en anti-Israëlische strekking. Was hij voor hen de inspirerende Joods-intellectuele stem?

Felix Klein, de afgevaardigde die zich namens de Duitse regering met antisemitisme bezighoudt, liet zich eind vorige week tegenover Der Spiegel in scherpe bewoordingen uit over Wolffs praktijken.

De Israëlische ambassade stelde: „We moeten allemaal nadenken of het feit dat hij zich voordeed als een Jood voor sommigen een goed excuus was om zijn demonisering van de staat Israël te legitimeren.”

Volker Beck, de voorzitter van de Duits-Israëlische vereniging constateert in het weekblad Jüdische Allgemeine: „Het gaat om een principieel probleem van deze maatschappij en haar media: men hoort graag kritische geluiden over Israël en over de Centrale Raad van de Joden in Duitsland. En men wil het natuurlijk graag van een Jood zelf horen.”

Het is onbegrijpelijk dat Duitse kwaliteitskranten nooit de bron van de uitspraken hebben gecontroleerd. De laatste jaren waren zij zelfs getipt door Wollfs ex-vriendin Helen R.. Zij had ontdekt dat Wolff geen Joodse achtergrond bezat en deelde dit met redacties van kwaliteitskranten.

Een soortgelijk geval deed zich de afgelopen maand voor met de publicist en extremisme-deskundige Ahmad Mansour, een Arabische Israëli. Hij woont in Duitsland en heeft zich van een radicale moslim ontwikkeld tot een bestrijder van het antisemitisme. Hij is zelfs een pleitbezorger van de Israëlische staat. Een maand geleden werd Mansour op een Britse website ervan beschuldigd te hebben gelogen over zijn leven. De Duitse media genoten ervan dat Mansour door het slijk werd gehaald. Het leek gedaan met zijn reputatie. Ook in dit geval controleerden Duitse media de feiten niet. Nu dan van iemand die zich positief uitlaat over Israël. Mansour pareerde de beschuldigingen stuk voor stuk en eist nu dat de fouten op de Britse website worden rechtgezet.

Waarom zijn diverse Duitse media zo ingenomen met anti-Joodse en anti-Israëlische geluiden? In het Zwitserse dagblad Neue Zürcher Zeitung stelt een gastschrijver dat men in Duitsland ervan houdt Israël te haten. Gaat dit te ver? De zaken rond Mansour en vooral Wolff geven in ieder geval te denken.