Ook de onder de jeugd populaire paus Franciscus, die donderdag in het land arriveerde, spreekt op gezette tijden de jongeren toe. Soms tijdens een massale misviering, maar ook in kleiner verband ontmoet hij tal van jongerengroepen.

Voor alle duidelijkheid: de Wereldjongerendagen is een evenement dat inhoudelijk op alle onderdelen in overeenstemming is met de leer van de RKK. Het hoeft in dat kader geen betoog dat er over tal van zaken die op die dagen worden gezegd op grond van de Bijbel en de gereformeerde belijdenis nogal wat te zeggen is. Om een voorbeeld te noemen: hoe er op de WJD gesproken wordt over bijvoorbeeld het bidden tot Maria kan bij protestanten niet anders dan vervreemding wekken.

Toch is het te gemakkelijk als met deze en andere terechte kritiek aan de goede dingen van het grootste jongerenevenement ter wereld wordt voorbijgegaan. Jongeren die zich uitspreken over hun motieven om naar Lissabon af te reizen, zeggen nogal eens dat ze zich bemoedigd en gesteund voelen als ze zien dat er wereldwijd zoveel honderdduizenden jongeren zijn die, net als zij, bewust lid zijn van een kerk. In hun dagelijkse leefwereld voelen ze zich niet zelden uitzonderingen. Bij de WDJ horen ze er helemaal bij. Sterker: daar zijn ze de norm.

Paus Franciscus voelt dat heel goed aan. Het is niet voor niets dat hij steeds maar weer benadrukt dat iedereen welkom is in de Rooms-Katholieke Kerk. Volgens kenners van de Rooms-Katholieke Kerk weet de paus hoe belangrijk jongeren zijn voor de toekomst van de kerk. Op dit massale evenement legt hij met zijn toespraken en gesprekken indirect het fundament van de Rooms-Katholieke Kerk van de toekomst. Of, beter gezegd: van hoe de paus zou willen dat die kerk zich in de toekomst ontwikkelt.

Dapper is het van de organisatie dat ook het wijdverbreide misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk tijdens de jongerendagen steeds weer ter sprake wordt gebracht. Ook daarover willen jongeren blijkbaar graag praten. Ze laten zich niet afschepen met mooie woorden, goed afgestemde verklaringen en inhoudsloze beloften. Soms is de eerlijkheid van de jeugd een voorbeeld voor de ouderen.

Zou het kunnen dat in kerken van reformatorische snit niet altijd voldoende gepeild wordt hoe eenzaam jongeren zich kunnen voelen in een steeds seculierder wordende maatschappij? Iedere dag moeten zij zich in vrijwel alle omstandigheden verantwoorden voor het feit dat ze bij een kerk horen.

Voor hun vorming, ook voor wat betreft geestelijke zaken, is juist daarom het contact met –liefst grote– groepen leeftijdsgenoten die hetzelfde ervaren, onontbeerlijk.