„En Hij vond in de tempel die ossen en schapen en duiven verkochten en de wisselaars daar zittende.”

Tweemaal, zo wordt ons beschreven, ontdekte Jezus dezelfde ontheiliging in het huis van Zijn Vader, binnen de tijd van drie jaren: een in het begin van Zijn openbaar werk en een aan het einde daarvan. We zien Hem zijn ongenoegen in de sterkste bewoordingen uitdrukken. Dit moet een des te krachtiger les in onze harten drukken. Het voorgevallene is zodanig, dat het diepe onderzoekingen van het hart behoort op te wekken. Zijn er niet op vele plaatsen mensen die zichzelf christen noemen en belijden, die zich iedere zondag even slecht gedragen als deze Joden? Zijn er niet die in het geheim in het huis Gods hun geld, hun landerijen, hun huizen, hun vee, en een gehele sleep van wereldse zaken meebrengen? Zijn er niet die alleen hun lichaam op de plaats van de aanbidding brengen en hun harten tot aan de einden van de aarde laten zwerven? Zijn er niet die „bijna in alle kwaad, in het midden van de gemeente en de vergadering”, zijn (Spreuken 5:14)? Dit zijn ernstige vragen! Menigten –wij mogen vrezen– zouden daarop geen bevredigend antwoord kunnen geven.

Christelijke kerken en kapellen zijn ongetwijfeld zeer ongelijk aan de Joodse tempel. Zij zijn niet gebouwd naar een goddelijk voorbeeld. Zij hebben geen altaren of heilige plaatsen. Hun versierselen hebben geen typische betekenis. Maar het zijn plaatsen waar Gods Woord wordt gelezen, waar Christus bijzonder tegenwoordig is.

J.C. Ryle,
bisschop te Liverpool

(”Uitleggende gedachten over Johannes”, 1874)