Kan een christen klimaatactivist zijn?
Ik snap niet hoe je als christen een autosnelweg kunt blokkeren om aandacht te vragen voor een probleem (RD 3-6). Je boet per definitie in aan zeggingskracht zodra je de confrontatie met het gezag zoekt.
Dat geldt ook voor hen die ernaast staan om steun te betuigen. Ieder mag zijn mening uiten, maar wel legaal, met respect voor de regels die in de samenleving gelden.
Het valt niet te ontkennen dat het klimaat wereldwijd aan het veranderen is. Soms uit zich dat in het uitblijven van de voorheen altijd gebruikelijke regens aan het begin van het zaaiseizoen. Of juist in extreme regenval, waardoor alles wegspoelt. In Nederland zijn de gevolgen minder ernstig, maar wel merkbaar: minder westenwinden, bij tijden hevige regenval, (extreem) warme zomers en overwegend zachte winters. Klimaatverandering valt moeilijk te ontkennen. Over de oorzaken ervan en de rol van menselijk gedrag daarbij kun je discussiëren. Belangrijker is hoe een christen zich ertoe moet verhouden. Op of langs de autosnelweg lopen is geen optie, dat heb ik hierboven al gezegd. De verandering ontkennen of negeren is het andere uiterste. Naar mijn mening past een gezonde middenweg.
Een christen weet zich als rentmeester van de schepping geroepen om de aarde te bouwen en te bewaren. Die opdracht is de mens als beelddrager van Zijn Schepper in het paradijs meegegeven. En die staat nog steeds. Met alle lek en gebrek, jawel. Zoekend en tastend naar een wankel evenwicht tussen bouwen en bewaren. Want die beide woorden staan op gespannen voet met elkaar. Te veel bouwen betekent dat er niet bewaard wordt, te veel bewaren stagneert het in cultuur brengen. Hoe je daarin koers houdt? Door de gevolgen van je handelen mee te wegen bij alle beslissingen die je neemt. Gevolgen voor andere schepselen, voor de schepping, voor de langere termijn. Door de opdracht van rentmeester serieus te nemen: te staan voor het bezit van de Eigenaar, die jouw Opdrachtgever is. Winst die ten koste gaat van het landgoed schaadt immers de landheer.
Een christen bekommert zich om klimaatverandering. Maar zonder fanatisme. Niet omdat het bijzaak is, maar omdat hij eigen handelen relativeert. Hij is een mannetje uit het stof. Zijn invloed is, bij alle krachten die er spelen, beperkt. Bovendien: Hij weet dat God regeert en er niets buiten Zijn raad om gaat.
Wat betekent dit concreet voor het dagelijks leven? Je neemt klimaatverandering serieus. Je spaart het milieu door te gaan voor soberheid en duurzaamheid. Maar je overdrijft niet. Want God gaf Zijn wereld om te gebruiken en ervan te genieten. Dat doe je in dankbaarheid, vanuit het besef dat het Zijn wereld is. Op de spullen van een ander ben je zuinig, zeker als die ander veel voor jou betekent. Een christen is dus per definitie een klimaatactivist: vanuit zijn liefde tot de Schepper zal hij gewetensvol omgaan met Diens eigendom. Maar dan wel met oog voor de nuances die hierboven genoemd zijn. Voor de duidelijkheid vat ik die nog een keer samen: als je de Heere kent, bekommer je jezelf voortdurend en actief om klimaat en leefmilieu. Niet door uitbundig op de trom te slaan, maar gaandeweg, door te leven naar Zijn Woord.
De auteur is werkzaam als manager zending voor de HHK.
