„De Heere is waarlijk opgestaan”,

„De discipelen schrokken van Christus, want het hart is zo klein en de gave der opstanding zo groot. Zo groot, dat het hart het niet vatten kan. Als het echter gelooft, dan wijkt alle vrees. Dat ziet u aan de discipelen. Christus’ schuld is het niet dat ze zo schrikken, want Hij maakt ze veeleer vrolijk. Daarom moet de schuld liggen bij hun vertwijfeld geloof; zij geloofden niet dat Hij opgestaan was.

De regel moet zijn: wie geschokt en vol angst is, moet niet God de schuld geven, maar zichzelf, omdat hij niet gelooft. Hoe sterker iemand geloven kan dat Christus is opgestaan, des te meer zekerheid heeft hij.

Heeft u nog een verschrikt hart, dan is Christus in uw hart nog niet opgestaan en bent u nog een van de discipelen die vrezen voor Hem, bij Wie ze hun troost zouden moeten zoeken.”

Uit: Tien preken over het lijden en de opstanding van onze Heere Jezus Christus, door Maarten Luther