„Maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort.” Dit zinnebeeld toont ons het weergaloze werk der zaligheid in Christus, alsook de wonderbare vereniging van de uitverkorenen met hun Hoofd en Oorsprong. De Heere Christus vergelijkt Zichzelf met tarwegraan, inzonderheid ten opzichte van de uitverkorenen, zoals Hij hen allen bezit, in Zijn eeuwig welbehagen, in het verbond met de Vader. Maar indien Hij niet leed, stierf en begraven werd, was het onmogelijk dat Hij hen zou kunnen voortbrengen, rechtvaardig en heilig in Hem, uit Hem en door Hem, en in Zijn gemeenschap verheerlijken. Maar indien Hij stierf, was het onmogelijk dat Hij geen vrucht zou zien. De Zaligmaker vergelijkt Zich met tarwegraan. En waarlijk, daar is een heilige overeenkomst tussen het tarwegraan en tussen de Heere Christus. Het tarwegraan is een vrucht der aarde, en wel van de edelste vruchten. Zo ook Christus naar Zijn Mensheid (Jesaja 4:2), de vrucht der aarde tot voortreffelijkheid. Hierdoor wordt Hij ook door het cederhout afgebeeld in de ark des verbonds, in de tempel en tabernakel. Ook wordt Hij onder het zinnebeeld van een teder takje van de hoge ceder voorgesteld (Ezechiël 17:22-23). Als een rijsje en scheut (Jesaja 11:1). Als een rechtvaardige Spruit (Jeremia 23:5). Tarwe is zwaar van gewicht. Zo is in Christus een uitnemend gewicht van Goddelijke volmaaktheden: Hij is God, met de Vader en de Heilige Geest, van dezelfde eeuwigheid en heerlijkheid. Frederik van Houten, predikant te Middelburg (”Het weergaloos groot Goed”, 1725)
