„Rond hulpverleningszondag kan ons het machteloze gevoel bekruipen dat de wereldnood te groot en de mondiale ellende te omvangrijk is. Het spreekwoord dat het niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat is, kan er zomaar voor zorgen dat we onze handen al terugtrekken, terwijl we ze nog maar amper hebben uitgestoken. Als deze houding het verlangen of de wil van onze Heiland zou zijn, had Hij deze raad wel aan Zijn discipelen meegegeven. Dan had in minstens een van de vier evangeliën een passage gestaan met de volgende strekking: „Trek je handen maar terug en laat de nood van de mensen om je heen onbekommerd langs je afglijden. Leg het rustig in de handen van Mijn Vader en leef zorgeloos je rustige leven verder. De problemen zijn voor jullie te groot. Kijk naar de hemel en wacht tot Ik terugkom om Mijn rijk op deze aarde definitief te vestigen. Voor je het weet ben je oneerlijk bezig, omdat je de een wel helpt en de ander niet. Doe het niet!”

Ik zal niet beweren de hele Bijbel te kennen, maar ik weet honderd procent zeker dat een dergelijke passage er niet in voor komt. Andersom lees ik wel dat Jezus Zijn volgelingen oproept om „hun licht te laten schijnen voor de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader, die in de hemelen is, verheerlijken”. De verheerlijking van God en de goede daden aan medemensen staan hierin duidelijk voorop. Niet de dank aan mij, niet de waardering voor mij, niet mijn zelfvoldane gevoel als gulle gever. Van mij uit gezien is mijn gift misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar voor God en de mensen om ons heen wordt deze toch van onschatbare waarde. In één woord: ”Schitterend”. Gul geven dus, zondag!”

De Saambinder

In De Saambinder (Gereformeerde Gemeenten) schrijft ds. W. Silfhout naar aanleiding van het onderzoek ”De kerk in crisistijd” over eenzaamheid.

„Het is opmerkelijk dat in onze samenleving met zoveel mogelijkheden tot communicatie, zoveel mensen eenzaam zijn. Of, misschien is dat wel een van de redenen van de eenzaamheid? Door de sociale media wordt er meestal niet echt verbinding gelegd met de ander. De emotionele band met de ander wordt gemist. Kun je via Whatsapp wel een intiem gesprek voeren? Want eenzaamheid is: je niet verbonden voelen. Je mist een hechte, emotionele band met anderen. Of je hebt minder contact met andere mensen dan je wenst.

Eenzaamheid kan verschillende oorzaken hebben. Een man of vrouw blijft soms eenzaam achter als de echtgenoot of echtgenote overlijdt. Niet iedereen heeft een familie die kan bijstaan om de eenzaamheid op te lossen of draaglijk te maken. Ook als gevolg van een echtscheiding kan de verlatene eenzaam achterblijven. Zij die niet tot een huwelijk komen, kunnen zich eenzaam voelen. Tegenwoordig spreekt men ook van existentiële eenzaamheid: je voelt je eenzaam omdat je de zin van het leven niet meer ziet.

Eenzaamheid behoort niet bij het menselijk leven. Het was er in het paradijs niet. God vond het niet goed dat de mens alleen was. Daarom schiep Hij een hulp tegenover de man. Eenzaamheid is het gevolg van de zondeval. Wij hebben God losgelaten en de gemeenschap met Hem verbroken. Ook de gemeenschap met de naaste.

Het bezoeken van eenzamen behoort bij de pastorale en diaconale taak van de kerk. We moeten echter niet denken dat mensen in staat zijn de eenzaamheid echt op te lossen. Met alle goede bedoelingen blijft er slechts één middel over: genade. De dichter van Psalm 25 gevoelde zich eenzaam, maar kwam ermee op het juiste adres. Hij bad: „Wees mij genadig, want ik ben eenzaam en ellendig.” Dat neemt de roeping van de kerk en van elke christen niet weg om zich te bekommeren over de eenzamen. Een bezoek op zijn tijd kan voor een eenzaam mens zijn als een beker koud water.”