Tegenwoordig zijn de meest favoriete kwesties waarover de immer verontwaardigde schrijvers hun in eigen opinie diepe inzichten willen opdringen vooral klimaatverandering en energietransitie. Vroeger schreven ze ook wel over de overlast van honden, maar sinds er opruimzakjes zijn, trappen mensen daar niet meer in.

Zo’n karakteristiek mopperstuk haakt aan bij iets waar iedereen in het dagelijks leven last van ondervindt. Klimaatverandering blijkt een uiterst geschikt onderwerp, want die bedreigt ingesleten gewoonten en dwingt tot dure aanpassingen. Als er iets is waar mensen, en vooral oudere mannen, een hekel aan hebben, dan is het verandering. Helemaal als die gepaard gaat met belastingverhoging. Niet bij machte om er iets wezenlijks aan te doen, grijpen ze naar de pen of de pc. De aanpak volgt een vast stramien. In eerste instantie wordt het probleem ontkend. Opwarming heet dan een verzinsel van linkse milieuactivisten, van wetenschappers die op onderzoeksgelden uit zijn en van machtsbeluste elites die de gewone man arm willen houden. De schrijver doorziet dat en werpt zich op als onbaatzuchtig waarschuwer.

Tussen de verdachtmakingen door worden voor leken aannemelijke anekdotes en theorieën verteld die suggereren dat er inderdaad een deskundig persoon aan het woord is. Iemand die nota bene weet dat er zowel in Amerika als in Rusland nog steeds regelmatig strenge vorst optreedt, net als vroeger. En die heeft uitgezocht dat overal in de wereld de CO2-concentratie vrijwel gelijk is, zodat het volgens hem geen echt broeikasgas is. Anders zou het namelijk ook overal op aarde ongeveer even warm moeten zijn.

Nu een kwart van de bevolking na het verlaten van de basisschool amper kan nog lezen of rekenen en een nog groter deel ook niet meer beschikt over kennis van de natuur, krijgen dergelijke beweringen gemakkelijk bijval. Dat streelt het ego van de meestal gepensioneerde auteurs, die dan, net als tijdens hun carrière, zo toch weer mensen om zich heen hebben die naar hen willen luisteren en tegen hen opkijken.

Als na verloop van tijd blijkt dat het toch wel ongewoon warm is, en het klimaat dus wel verandert, verzinnen ze weer wat nieuwe tegendraadse opmerkingen. In de trant van: het klimaat veranderde vroeger ook, het ligt niet aan CO2 en al helemaal niet aan de mens. Nou ja, mogelijk wel aan de Chinezen maar niet aan ons, want wij kunnen er niets aan veranderen, omdat Nederlanders slechts een factor 0,00225 van de wereldbevolking zijn. Dus stellen ze ook dat die hele energietransitie in ons land domweg verspilde moeite is. En foeteren ze furieus op iedereen die investeert in hernieuwbare energiebronnen. Als moderne Don Quichots strijden ze even fanatiek en kolderiek als hun literaire voorganger tegen windmolens. Het verschil met windturbines ontgaat hun blijkbaar. Die machines noemen ze op subsidie draaiende vogelverhakselaars die het landschap verknoeien, omwonenden ziek maken met hun herrie, stortplaatsen vol niet-recyclebare wieken opleveren, wiebelstroom genereren die het net overbelast en meestal nutteloos stilstaan. Zonnepanelen vinden ze foeilelijk, vervuilend, duur en onbetrouwbaar. Heel briljant hebben ze ontdekt dat het niet altijd waait en dat ’s nachts de zon niet schijnt. Daarom geloven ze nog steeds in de toekomstdroom uit hun jeugd: kernenergie.

Dat nieuwerwetse zaken als energieopslag en waterstofnetwerken samen met de hernieuwbare bronnen nu reeds de elektriciteitsvoorziening veel schoner, betrouwbaarder, veiliger en goedkoper maken, missen ze door hun gedateerde kennis. Niet alleen theoretisch maar ook praktisch. In gezelschap van iedereen die hun boze en loze praatjes geloofd heeft, niet heeft geïnvesteerd in nieuwe technieken en nu dus eveneens onnodig hoge energiekosten heeft. Helaas, oude schrijvers blijken niet de meest betrouwbare bronnen inzake milieu en technologie. Het blijft dus oppassen: ook dit stuk is geschreven door een oude man.

De auteur is adviserend ingenieur.