Met grote belangstelling volgen velen de gedachtewisselingen over christelijke politiek, conservatisme, liberalisme en theocratie in de media. Met name de inbreng vanuit de Edmund Burke Stichting vraagt om een grondige overdenking. De stellingnames van Bart Jan Spruyt over het belang van het conservatieve gedachtegoed en de noodzakelijke samenwerking in de politiek van christenen en liberalen om dit gedachtegoed te bevorderen, lokken verschrikte reacties uit, niet alleen bij liberalen, maar ook bij christenpolitici. Dat uit zich in verdediging van eigen kaders.

Het gevaar is nu dat we elkaar gaan bestrijden in plaats van verenigd ten strijde te trekken tegen de krachten van socialisme en moreel liberalisme. Ik noem hier bewust moreel liberalisme, omdat het grootste manco waar liberale (en socialistische) partijen aan lijden, is het zich willen ontdoen van de christelijke moraal in onze cultuur.

Het blijkt echter dat bij andere liberalen wel oog is voor het inzicht dat onze cultuur mede gevormd is door christelijke waarden en dat die waardevol zijn. Dat inzicht lijkt groeiende, mede door de opkomst van de conservatief islamitische cultuur.

Ik wil de betrokkenen oproepen partijpolitieke belangen zo weinig mogelijk in de discussie te laten meespelen. Ongerustheid kwam bij me op bij het lezen van de artikelen ”Samen met de liberalen op de barricaden” van Bart Jan Spruyt en ”Liberalen zijn ook fundamentalisten” van H. J. van Berkum op de opiniepagina van het RD. Daarin komt het elkaar bestrijden (onterecht) om de hoek kijken.

Fervente bestrijders
De vraag wat er nu gevaarlijker is, de islam of het morele liberalisme (of het socialisme?..), is moeilijk te beantwoorden. Beide zijn in de praktijk fervente bestrijders van de christelijke geloofsovertuiging. Het morele liberalisme is wellicht sluipender en daarom gevaarlijker voor de christelijke kerk, omdat het aansluiting vindt bij ieder onbekeerd mensenhart. Het islamisme is gevaarlijker voor de staatsinrichting en het lijfsbehoud van christenen, omdat het een totalitaire claim legt en vrijwel altijd tot onderdrukking leidt.

De waarschuwing van Spruyt dat het gevaar van de islam onderschat wordt, lijkt me terecht. Maar we moeten ook de stelling van Van Berkum honoreren dat het fundamentalisme van de liberale vrijheidsideologie en het verlicht-humanitaire gelijkheidsbeginsel nauwelijks minder bedreigend zijn. Daarbij moeten we de stelling staande houden dat de morele liberale geest die van binnenuit de christelijke kerken inneemt, voor de kerk meer te duchten is dan de islam, zoals ds. Visscher onlangs in het kerkblad De Saambinder waarschuwde!

Aanpassing
Een belangrijke vraag is hoe we het christelijke gedachtegoed uit kunnen dragen. Die methode wordt onder andere bepaald door principe, traditie en pragmatisme. Pragmatische overwegingen openen misschien de mogelijkheid voor aanpassing aan de actuele situatie.

Wat Bart Jan Spruyt probeert als voorzitter van de conservatieve Edmund Burke Stichting, lijkt meer effect te hebben dan we op het eerste gezicht zouden denken. Hij mag zelfs bijdragen aan het vormen van een programma van wat in potentie mogelijk een belangrijke, conservatieve politieke beweging kan worden, als de Groep Wilders zijn plannen doorzet.

Het betoog van Erik van Goor en ds. H. Oussoren, enige tijd geleden in het RD, is interessant. Daarin roepen zij ons op om een stap te zetten om een brede conservatieve stroming te steunen.

Er zijn echter enkele zaken die we goed in het oog moeten houden. Zo hebben we in Nederland de SGP, een christelijke partij met een conservatief karakter. Die verdient onze steun. Dat neemt niet weg dat er kritiek mogelijk is op de praktische koers.

Verder, moeten we oppassen dat de christelijke invloed niet afneemt door verbrokkeling. Als SGP-stemmers op een conservatieve partij gaan stemmen met een overwegend liberaal karakter, zal dan het christelijke geluid nog wel zo duidelijk gehoord kunnen worden? Nederland lijkt daarvoor te ver geseculariseerd te zijn. De situatie is anders dan in bijvoorbeeld de Verenigde Staten.

Ook moeten we de keuze van zowel degenen die binnen een uitgesproken christelijke partij, als hen die binnen een algemenere partij hun inbreng leveren, waarderen. Zo wordt ook vermeden dat we elkaar de loef af proberen te steken. Hierbij gaat constructief denken boven partijpolitiek. Wat dit betreft moge het optreden van de SGP-Tweede-Kamerfractie in de politiek van alledag als voorbeeld dienen.

Niet afwerend
Aandacht wil ik ook vragen voor het betoog van mr. Christian van Bemmel en drs. Gert van Veldhuizen onlangs in het RD. Zij roepen de SGP op tot overdenking van de vraag welke strategische en fundamentele keuzes er noodzakelijk zijn om ervoor te zorgen dat er ruimte blijft bestaan voor het uitdragen van het christelijke geloof in de samenleving.

Ik wil dan ook een oproep doen aan de SGP als partij en aan ieder die de partij sinds jaar en dag steunt, om niet afwerend te staan tegen de vorming van een nieuwe conservatieve politieke partij en om tijdig daarmee in contact te treden. Angst en partijpolitieke overwegingen zijn meestal een slechte raadgever, maar met openheid en een constructieve houding valt meer te bereiken!

Misschien zijn de genoemde ontwikkelingen een „wolkje als eens mans hand”, dat een corrigerende beweging aankondigt, om de revolutie een halt toe te roepen.

Laten we bidden om een terugkeer van ons land naar de christelijke fundamenten van onze samenleving.

De auteur is lid ben van de SGP en donateur van de Edmund Burke Stichting, die het conservatieve gedachtegoed wil bevorderen.