Reformatorische opvoeding niet gericht op zoeken van eigen weg
Het moet een boeiend gesprek geweest zijn. De expertmeeting over geloofsopvoeding in Gouda waarover de dag ervoor een uitgebreid artikel in de krant stond (RD 15-11).
De organisatoren, Hanna de Jong-Markus en Anne Marije de Bruin-Wassinkmaat, zijn onlangs op dit onderwerp gepromoveerd. Op de agenda stonden belangrijke zaken: het belang van open gesprekken, de waarde van de ontmoeting met andersdenkenden, de noodzaak dat de christelijke belijdenis iets van de jongere zelf wordt en de gedachte dat het geloof van de kinderen per saldo niet van de opvoeding van ouders afhangt. Ik was er graag bij geweest.
Dan had ik misschien ook wel een vraag gesteld over dat artikel van dinsdag. De onderzoekers vinden het belangrijk dat ouders oog hebben voor nuance en niet in zwart-wit patronen blijven vastzitten. Volgens het artikel zijn er ouders die liever hebben dat hun kinderen niet naar de kerk gaan, dan dat ze een evangelische Mozaïek-bijeenkomst bezoeken; die liever hebben dat hun kinderen naar de keet gaan dan naar de Pinksterconferentie in Biddinghuizen. Mijn vraag is of dit nu een genuanceerde typering van deze ouders is? Doe je deze groep ouders recht, door ze te laten kiezen tussen twee opties die ze beide als een groot gevaar zien of dring je ze een zwart-wit positie op?
Een belangrijker vraag gaat over de onderzoeksopzet zelf. De Bruin-Wassinkmaat heeft intensieve gesprekken gevoerd met achttien jongvolwassenen uit reformatorische gezinnen over hun religieuze ontwikkeling. Daarnaast heeft ze literatuuronderzoek gedaan. Twee stevige pijlers onder dit onderzoek. Maar al heeft een tafel twee stevige poten, dat wil niet zeggen dat je er in de praktijk iets aan hebt. Want hier missen een paar belangrijke stemmen. Waar is de stem van de ouders of de stem van de gemeente waarbinnen de jongeren gedoopt zijn en geloofsopvoeding hebben gekregen? En nog veel belangrijker: waar de stem van de Bijbel in deze dissertatie die aan een theologische universiteit is verdedigd?
Ik twijfel er niet aan dat het onderzoek wetenschappelijk verantwoord is en dat de proefschriften zelf zich beperken tot beschrijven en interpreteren. Maar dat geldt niet voor het artikel in de krant. Op grond van het onderzoek komen daar stellige uitspraken en aanbevelingen voorbij. Maar op een tafel waaraan twee poten ontbreken, kun je niet steunen. Gaat dit niet te snel?
Het kan natuurlijk zijn dat het juist de bedoeling was van de aangekondigde expertmeeting om deze twee extra stemmen aan het onderzoek toe te voegen. Ik hoop dan wel dat de ervaren christelijke ouders, en al degenen die gelovig ingebracht hebben wat Gods wil is bij de opvoeding van Zijn verbondskinderen, niet minder als experts gezien worden dan de jonge doctors en andere deskundigen. Als daar recht aan wordt gedaan, zou een discussie wezenlijke elementen kunnen toevoegen en zo een diepere invulling geven aan de titel van een van de proefschriften: ”Finding one’s own way” (je eigen weg vinden), namelijk ”Finding God’s way”.
De auteur is mediator, coach en ondernemer.
