De provincies en de betrokken omgevingsdiensten - verantwoordelijk voor vergunningverlening, toezicht en handhaving - willen graag strengere eisen kunnen stellen, om omwonenden beter te beschermen tegen schadelijke uitstoot van de industrie. Ze lopen echter tegen de grenzen van de huidige wet- en regelgeving aan. Die boodschap willen ze overbrengen op Kamerleden, met daarbij ook de oproep om het voorzorgsbeginsel op te nemen in de regels. Dat betekent dat stoffen pas gebruikt mogen worden als bewezen is dat ze geen schadelijk effect hebben op de gezondheid van mensen en dieren en op het milieu.

Het Zuid-Hollandse provinciebestuur kreeg vorige week vanuit de Staten scherpe vragen en kritiek op de vergunning voor Chemours en het toezicht bij de fabriek, die jarenlang grote hoeveelheden schadelijke stoffen kon lozen in de omgeving. Bij gedeputeerde Frederik Zevenbergen was de frustratie duidelijk hoorbaar in zijn antwoorden.

„Als u eens wist hoeveel moeite we hebben moeten doen om tot een norm voor PFAS in zwemwater te komen, dat is verschrikkelijk”, zei Zevenbergen. „Ik hoop en verwacht eerlijk gezegd dat er nu genoeg signalen zijn om eindelijk een keer van dat gelazer af te zijn, om het eens onparlementair te zeggen. We hebben jarenlang bij het ministerie op de deur geklopt: geef ons een norm. Jarenlang hebben we gezegd: zouden we niet eens wat met PFAS moeten doen? Het antwoord: ja, ja, ja, sorry, moeilijk. Gelukkig gaat dat nu lopen door de uitzending van Zembla en alle aandacht daaromheen.”

Zuid-Holland stelde in een tussentijdse aanpassing van de vergunning al eens verscherpte eisen op voor Chemours, maar werd toen teruggefloten door de rechter. Het is volgens Zevenbergen typerend voor de spagaat waarin de provincies zitten: ze willen graag strenger zijn, maar de wet verhindert dat. „Ik zou niet weten hoe we nog verder dan te ver zouden kunnen gaan.”