„Wat buigt gij u neder, o mijn ziel, en zijt onrustig in mij? Hoop op God, want ik zal Hem nog loven voor de verlossingen Zijns aangezichts.”

Een beschuldigend geweten is een kwaad gezelschap. Er is geen gegronde rust voor haar te vinden dan in Christus. De gewetens van sommigen slapen, ja, het geweten van sommigen is toegeschroeid. Maar dat is geen weldadige rust voor hen. Zij zullen zeker vroeg of laat ontwaken, en zij zullen verschrikt wakker worden. Een ontwaakt geweten is een vinnige pijn als bij een diepe wond. Wanneer die wond niet genezen wordt, zal ze een knagende worm in de hel worden. De eerste weg die de mens onder die omstandigheden kiest om rust te vinden, is die tot de wet, en hij maakt van zijn plichten een pleister om die op de wond te leggen. Maar hij vindt daar geen rust, omdat de donder van de vloek der wet verdubbeld wordt. Maar alleen de gewetens van hen die geloofd hebben, gaan in een rust van blijdschap en vrede. „Die God nu der hope vervulle u met alle blijdschap en vrede in het geloven” (Romeinen 15:13). De ziel die tevoren in een storm was, komt door het geloven tot het genieten van een zachte stilte, overeenkomstig de mate van het geloven. In het ontwaakte door vuur ontstoken geweten is beroering door de schuld, die haar in een koorts werpt, maar door het geloof wordt het geweten gezuiverd, en zo verdwijnt de koorts. Geloof brengt de geslingerde ziel voor het anker in Christus.

Thomas Boston, predikant te Ettrick

(”Derde zevental preken”, 2005)