De moeite die onderwijsminister Wiersma met identiteitsverklaringen van scholen heeft, houdt zeer waarschijnlijk verband met de hoge norm die de Bijbel ons voorhoudt.

Een ding is inmiddels wel duidelijk: als het aan de progressieve politieke partijen ligt, is het einde nabij van de zogenoemde identiteitsverklaring in het onderwijs.

Deze krant publiceerde enige tijd geleden een serie artikelen over de identiteit van het reformatorisch onderwijs. Aanleiding daarvoor was een pleidooi om zich meer te bezinnen op de doorwerking van de identiteit van de vakken. Wie geen vreemde in het Jeruzalem van het refo-onderwijs is, weet dat zo’n pleidooi niet uit de lucht komt vallen. Er leven bij docenten soms opvattingen die de oprichters van het refo-onderwijs radicaal verworpen zouden hebben.

Praten; niet zwijgen. Dat is volgens C. A. Hoekman, voorzitter van de raad van toezicht van het Calvijn College in Zeeland, een belangrijke boodschap na het onderzoek van deze krant naar de meningen over de identiteit van het reformatorisch voortgezet onderwijs.

In de pioniersfase zetten ze hun schouders onder de opbouw van het reformatorisch voortgezet onderwijs. Drs. M. Burggraaf en drs. L. Kooijman behoorden tot de eerste directeuren, belast met de moeizame zoektocht naar docenten en gebouwen. „De grote betrokkenheid van de achterban is ons het meest bijgebleven.”

Besturen en directies van onderwijs­instellingen kunnen prachtige plannen maken en doorwrochte identiteitsnota’s schrijven, maar uiteindelijk moet de man of vrouw voor de klas het maken. Daarom hechten schoolbesturen aan een zorgvuldig benoemingsbeleid waarbij zeker wordt gelet op de vraag of de beleden leer in overeenstemming is met de beleefde praktijk.

Veel docenten in het reformatorisch voort­gezet onderwijs zijn verontrust over de principiële verschuivingen die ze binnen hun school signaleren. Positief zijn de leraren over de inzet van de scholen om een eigen pedagogische en didactische visie te ontwikkelen.