Polder Hofje is minidorp voor eenzame ouderen

Zorgvuldig strijkt de 79-jarige Rein Korver –witte pet, Amerikaanse overall– banen met zijn verfkwast tussen de houten latten van de nieuwe bank. Een doordringende lakgeur mengt zich met de buitenlucht. Met zijn vrouw Elly woont de voormalige schilder in Het Polder Hofje in Anna Paulowna, in de kop van Noord-Holland. Met 25 andere senioren, varierend in leeftijd van 61 tot 88 jaar, vormen ze nu een woon-zorggemeenschap.

De ouderen wonen in twintig in oud-Hollandse stijl gebouwde koopwoningen. Een vergelijking met de huizen in het Nederlands Openluchtmuseum dringt zich onmiddellijk op. Maar vanbinnen zijn deze woningen geïsoleerd, ruim en licht. En voorzien van een warmtepomp, zonnepanelen en een lift. Het rustige hofje oogt knus door de verschillende gevels, ouderwetse lantaarnpalen, sierhekken en het keurig gemaaide gazon.

Contact

Korver kwast onverstoorbaar door als hij vertelt dat hier wonen iets anders is dan het seniorenappartement waarin ze eerder woonden in Julianadorp. „Dat was een groot complex. Als daar een klusje moest gebeuren, regelde de vereniging van eigenaren (vve) dat. Terwijl ik vaak dacht: maar dit kunnen we zelf toch ook, zolang het gaat?” Dat is in het Polder Hofje, dat ook een vve heeft, anders. „Hier is veel meer onderling contact.” En dus lakt hij nu de bank. „Dit is het einde.”

Eenzaamheid

Het 5,5 miljoen euro kostende plan komt uit de koker van verpleegster en zorgonderneemster Jennifer Hofmeijer (45). Het was het lied van een populaire Nederlandse zanger dat haar tijdens een autorit aan het denken zette. „Eenzaamheid is oneerlijk en een groot taboe”, vertelt ze aan tafel in De Orangerie, de gemeenschappelijke ruimte van de bewoners. Hofmeijer heeft een groot hart voor de medemens, blijkt al snel. Waar dat vandaan komt, weet ze niet precies. „Zorgen voor een ander maakt mij gelukkig. We moeten wat betekenen voor elkaar.” Ze signaleert echter ‘onthechting’ in de maatschappij als gevolg van digitalisering –„Iedereen zit achter een schermpje”– en ontzuiling.

In 2006 ontwikkelde ze plannen om op microniveau verandering te brengen in wat Den Haag volgens haar onvoldoende regelt. In 2011 en 2013 opende ze twee particuliere zorginstellingen voor mensen met dementie en somatische klachten. Doel: meer nadruk op ”geluk, geborgenheid en delen” leggen dan op de ziekte zelf. Vanuit die beide bedrijven besloot Hofmeijer, moeder van twee tieners, zich te richten op gezonde, oudere mensen die eenzaam zijn.

„Voor hen wilde ik een eigen dorp bouwen en dat is Het Polder Hofje geworden”, vertelt ze. „Dat ging niet zomaar, want de bank was sceptisch. Maar het is een uniek concept. Natuurlijk zijn er andere vormen van particuliere woonzorg, maar ik onderscheid mij in mijn aanpak. Ik wil deze bewoners elke dag een feestje bezorgen en verbinden met elkaar. Elke ochtend tussen 9.00 en 12.00 kunnen ze in De Orangerie terecht met vragen.” Dat kan gaan over benodigde zorg, maar ook over klusjes die gedaan moeten worden.

Rijk is ze niet van het project geworden, zegt ze. „Mensen denken dat soms. Mijn salaris komt uit mijn andere bedrijven, wel ben ik lid van de vve.” Projectontwikkelaars staan intussen in de rij om het concept te kopiëren. „Maar hier zit geen verdienmodel achter. Het gaat om de visie die erachter schuilgaat. Als je die niet hebt, haal je het hart uit het plan.”

Levensverhalen

„Ronduit gezellig”, oordeelt bewoner Gert Twigt (79) over zijn onderkomen, als hij even later een rondleiding door zijn huis geeft. „Dit is zo op de toekomst gericht.” Hij hoorde van het plan van Hofmeijer en was direct enthousiast. „Ik heb Jennifer nog tekenles gegeven”, vertelt de voormalige tekenleraar. „Ze is bezield door dit project.”

De lift gebruikt hij nog niet. „Om fit te blijven loop ik elke dag tien keer de trap op.” De lichtinval is weldadig, dankzij de spierwitte wanden en de twee lichtkoepels die elk huis heeft. Op de eerste verdieping bevinden zich een ruime slaapkamer, badkamer en een kleine logeerkamer. „Mijn jeugdvriend, die ik al sinds mijn zesde ken, logeert er weleens.”

Twigt geniet van de gesprekken in het hofje. „Het zijn mensen met lange levensverhalen, met hoogte- en dieptepunten.” Is hij al die aanspraak weleens beu? „We respecteren elkaar, het is een ongedwongen hechte gemeenschap. Ik sta verbaasd van mezelf dat ik dit leuk vind. Vroeger zat ik veel meer thuis en deed mijn vrouw de sociale contacten. Zo ontdek ik tegen mijn tachtigste toch weer nieuwe eigenschappen van mijzelf.”

![2019-08-16-katVR1-2bij-hofje16-4-FC_web.jpg](https://erdee-prod-bucket-s3-001.ams3.digitaloceanspaces.com/2019_08_16_kat_VR_1_2bij_hofje16_4_FC_web_c7c4c53564.jpg)

„Sympathiek”

De Beroepsvereniging Verpleegkundigen & Verzorgenden Nederland (V&VN) vindt Het Polder Hofje „een sympathiek initiatief”, meldt woordvoerder Lieselot Meelker. „Typisch voor de fase ná het eigen huis, maar voor mensen die nog lang niet toe zijn aan het verpleeghuis. Er ontstaan inmiddels ook beschermende woonvormen voor ouderen die al kwetsbaarder zijn. Voor verpleegkundigen en verzorgenden is het dan van belang dat ze tijd en aandacht kunnen besteden aan bewoners. Wij horen van onze leden vaak dat daar juist in kleinschalige initiatieven ruimte voor is, al kan dat natuurlijk ook in grote zorginstellingen. Bepalend is vooral goed werkgeverschap, zodat zorgprofessionals kwaliteitszorg kunnen leveren.”

Polder Hofje is minidorp voor eenzame ouderen

Mens & samenleving

RD.nl in uw mailbox?