Streekromans hebben in de regel een dubbelperspectief: dat van de held of heldin op zoek naar de ware liefde en dat van zijn of haar moeder en de relatie met haar kind. De moeder handelt niet, maar zit thuis na te denken over haar kind. Ze geeft commentaar en interpreteert de gebeurtenissen en is daarmee een alwetend figuur.

„Lezeressen blijken het liefdesverhaal op zich wel te waarderen, maar vinden het moeder–kindverhaal interessanter", zegt van Buuren. „Ze leven mee met de moederfiguur. Dat is bijzonder, want het dubbele perspectief valt niet meteen op. Vrouwen blijken het te waarderen dat de moederfiguur in dit genre zo’n machtige rol speelt."

Een en ander blijkt uit een enquête onder 250 leden van de Bond van Plattelandsvrouwen naar het boek Verzwegen Verleden van Henny Thijssing–Boer. De streekromans van deze auteur worden door bibliotheken al jarenlang het meest uitgeleend. Van Buuren zegt dat haar conclusies ook opgaan voor andere streekromans. „De boeken zijn vergaand gestandaardiseerd. Uitgevers geven hun auteurs zelfs richtlijnen mee."

Andere veel gebezigde clichés over streekromanlezeressen blijken niet op te gaan. De lezeressen verlangen niet terug naar het plattelandsleven, en identificeren zich al helemaal niet met de conservatieve hoofdpersonen. Bijna driekwart van de ondervraagden zegt dat ze van de moederpersonage niets van belang voor het eigen leven ziet.