Totdat de trein ineens niet zomaar te laat is, maar helemaal niet komt opdagen. Eenzaam en alleen met de koffer op het perron. De vertrouwde omroepstem zwijgt, het ijzer ligt stil, de wielen staan onbeweeglijk. Het informatiebord schetst de werkelijkheid met slechts twee woorden: rijdt niet.

Gemis doet waarderen. Wat normaal zo vanzelfsprekend lijkt, kan bij afwezigheid ineens zo veel mooier blijken te zijn. Want juist als ze stil staan, valt op wat die treinen voor ons land betekenen.

Zonder trein een dubbel zo drukke ochtendspits op de weg. Zonder trein geen vervoer voor die mevrouw die vanwege een herseninfarct zelf niet meer kan rijden en zich elke dag opnieuw naar het perron sleept om zo toch nog deel te nemen aan de samenleving.

Afgelopen twee weken staakte het personeel van de NS vanwege stukgelopen cao-onderhandelingen. Met een estafettestaking van vijf dagen stonden de treinen bij toerbeurt stil.

Op papier kan de helft van Nederland thuiswerken. In de praktijk blijkt de trein toch onmisbaar.