De Muinck vertelde hoe hij in 1959 als jongetje van 10 jaar getuige was van de eerste gasboringen en hoe hij al in de beginjaren van de gaswinning de nadelige gevolgen ervan zag voor bewoners van het winningsgebied. Ook toen waarschuwden deskundigen al voor de risico’s van bodemdaling, maar die geluiden werden „onder de tafel geveegd”.

„De gasvondst werd gezien als een pinautomaat”, aldus De Muinck. „Daar trokken de olieboeren en de Staat genoeg geld uit, maar de Groningers zelf merkten daar eigenlijk niets van.” Terwijl zij wel de lasten „op hun bordje kregen”, zonder dat ze daarom hadden gevraagd. Maar „als je daarover bij de NAM aan de bel trok, werd er niet thuis gegeven”.

De Muinck is ervan overtuigd dat ook nu nog een „verantwoorde gaswinning” mogelijk was geweest, als de overheid en de NAM wél hadden geluisterd en vroegtijdig waren overgegaan tot compensatie van de schade. Door dat na te laten hebben zij zoveel weerstand gewekt, dat ze volgens hem „hun eigen graf hebben gegraven”.

De parlementaire enquête moet in kaart brengen wat de gaswinning voor Nederland heeft betekend, maar ook welke ontwrichtende gevolgen de daardoor veroorzaakte aardbevingen hebben gehad in Groningen. Deze week worden de eerste getuigen onder ede gehoord. Na de zomerstop van de Tweede Kamer gaan de verhoren verder.