Na de moordaanslag wist P. uit het kantoor te vluchten. Twee dagen later kon de Duitse politie hem aan te houden in een bos nabij Anholt. Al bij zijn eerste verhoor, in Duitsland, legde P. een bekentenis af. De man is niet eerder in aanraking geweest met justitie.

Alleen daarom al is de vraag, in de woorden van rechtbankvoorzitter C. Heergrave, „hoe het zover heeft kunnen komen" levensgroot. P. heeft zowel de officier van justitie als de rechtbank voor een enorm dilemma geplaatst door hardnekkig te weigeren mee te werken aan een gedragskundig onderzoek in het Pieter Baan Centrum. Hij verbleef daar tien dagen, waarna de onderzoekers aldaar het opgaven. P. vreest de lengte van een behandeling in een tbs-kliniek en wil daarom niet meewerken, ook niet na herhaald aandringen van de zijde van de rechtbank vrijdag ter zitting.

Aanklager Buttinger had derhalve geen andere keus een, zeker gezien P.’s leeftijd, zeer lange celstraf te eisen. „Het is een situatie met louter verliezers", aldus Buttinger.

De ouders van P. waren officieel niet getrouwd. P.’s moeder besloot haar man in 2002 te verlaten, omdat de man haar volledig zou hebben overheerst. P. bleef bij zijn vader wonen, zijn jongere tweelingzusjes gingen met hun moeder mee. Uit het strafdossier blijkt dat de vader zijn zoon nogal heeft betrokken in de scheidingsperikelen. Sommige getuigen spreken van een hersenspoeling. Op zeker moment had P. echter het idee dat niet zozeer zijn moeder zijn vader het leven zuur maakte, maar haar advocaat. Na opnieuw een dreigende brief van de deurwaarder, besloot P. op gewelddadige wijze verhaal bij Pul te gaan halen. Hij zegt daarbij niet de bedoeling te hebben gehad de advocaat te doden.