Het gaat om jeugdigen die zonder hun ouders naar Nederland zijn gekomen, vooral uit Syrië en Eritrea. „Vaak zijn ze getraumatiseerd door wat ze hebben meegemaakt in het land van herkomst en tijdens de vlucht”, aldus de organisaties. Tot hun achttiende verblijven ze in een opvanggezin of een woonlocatie en krijgen ze dagelijkse begeleiding, maar als ze achttien worden en wettelijk volwassen, houdt dat dus opeens op.

„Als ze achttien worden valt de begeleiding vanuit de overheid weg en moeten ze alles zelf regelen, zoals woonruimte, een inkomen en een opleiding”, aldus de instituten. Ze hebben vaak helemaal geen vangnet. Ook lukt zo’n opleiding soms niet door een taalachterstand. Alles bij elkaar geeft dit veel kans op een opeenstapeling van problemen, waarvan de jongeren lang last kunnen houden.

Het is geen nieuwe kwestie, zegt kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer. „Het is nu tijd voor een structurele oplossing, zodat zij een reële kans krijgen om mee te doen aan de Nederlandse samenleving.”

Gemeenten kunnen bepalen of ze nog extra begeleiding aanbieden, maar dat gebeurt niet overal even enthousiast. Zij moeten samen met hulpverleners en de jongere een toekomstplan maken, vinden de ombudsmannen, en zorgen dat ze voorlopig voldoende inkomen hebben.