Het boek kwam voort uit een samenwerking met Karel Asselbergs, secretaris van de bibliofiele stichting de Roos. Hij was niet alleen directeur van de Bredase suikerfabriek, maar ook verzamelaar van grafische kunst en eigenaar van een uitgeverij, de Eenhoorn Pers.

Escher en Asselbergs hadden tijdens de totstandkoming een uitvoerige briefwisseling. Ook deze brieven worden nu geveild. Uit een daarvan blijkt dat Escher niet erg tevreden was met de vergoeding voor zijn bijdrage. „U zult moeten toegeven (zoals u dat trouwens mondeling al deed) dat ook deze door mij bedongen som op geen stukken na een behoorlijke vergoeding betekent voor het langdurige en moeilijke werk dat ik mij met deze uitgave op de hals haal. Ik ben dan ook alleen bereid het uit te voeren, omdat ik er veel plezier in heb; dat plezier moet dan maar mijn hoofdvergoeding zijn”, schreef de kunstenaar in 1956.

Dat plezier blijkt ook uit een andere opmerking: „Hoewel het mij enerzijds ‘bezwaart’ dat ik er nu aan vast zit, ben ik anderzijds verheugd, want zonder deze vaststaande taak, zou ik er niet toe komen om mijn zeer persoonlijke gedachten over dit uitermate persoonlijke onderwerp te gaan formuleren, hetgeen toch, sinds jaren, mijn wens is.”

Recent ging in Middelburg een nieuwjaarswens ontworpen door Escher voor bijna 10.000 euro van de hand. Die was besteld door Asselbergs om zelf te versturen, maar door de kunstenaar met de hand gesigneerd. Volgens het veilinghuis zijn er met name in de Verenigde Staten nogal wat verzamelaars met een grote belangstelling voor Escher en stijgen de prijzen voor het werk van de beroemde Nederlander de laatste jaren stevig.