Wat zijn dit altijd moeilijke dingen, waar zo veel verschillende kanten aan zitten. Om maar met één kant te beginnen: Hoe ben je erachter gekomen dat het familielid vreemdgaat? Wat heb je gezien en klopt je aanname dat er sprake is van vreemdgaan? Dat zou ik eerst goed nagaan.

Je hebt al overwogen om er iets van te zeggen, maar je lijkt terug te schrikken voor de gevolgen. De gevolgen voor de twee gezinnen zijn groot. Ik zou de vraag om willen draaien. Stel dat je er niets van zegt, zou dat wenselijk zijn? Het helpt misschien om jezelf in die andere vrouw/andere man of een van de kinderen te verplaatsen. Je man/vrouw/vader gaat vreemd, en jij weet van niets en anderen weten het wel. Want als jij het weet, kan het zomaar zijn dat anderen het ook weten. En anders komen ze er wel achter. Het niet op de hoogte zijn van deze narigheid is erger dan het weten van de narigheid zelf. De kans is groot dat de bedrogen partner al een vermoeden heeft. De ander gedraagt zich anders, dat hoor je later vaak. Alleen weet je op dat moment nog niet waardoor het komt. Als je dan hoort dat hij vreemdgaat is dat een verklaring voor het andere/nieuwe gedrag.

Je zegt dat je weet dat beide gezinnen kapotgaan als ze het te weten komen. Weet je dat, of is dat je angst? Kan het zijn dat het jouw angst is voor hun reactie en dat je niet weet hoe je daarmee om moet gaan? Dat je bang bent voor de pijn, het verdriet, het ongeloof, de boosheid, of alles bij elkaar? Dat is een logische gedachte. Daarom kan het helpen om de situatie met één persoon (je eigen man?) te bespreken voordat je die bespreekbaar gaat maken. De enige manier om dit vreemdgaan te stoppen is door het open te leggen. Verzwijgen doet voortwoekeren. Je kunt samen bedenken wat je gaat zeggen en tegen wie. Het heeft de voorkeur om eerst degenen aan te spreken die vreemdgaan, en daarna contact op te nemen met de gezinnen.

Denk aan David. Hij ging maar door op het verkeerde pad. Hij zag een vrouw, hij begeerde haar, nam haar, bedacht een sluw plan voor Uria, gaf opdracht tot moord. David, een kind van God (!), kwam pas tot een echt besef van zonde en tot inkeer nadat de profeet Nathan hem erop aangesproken had. Kinderen van God zijn in dit leven niet vrij van zonden! Daar mogen en moeten ze op aangesproken worden, zodat de zonde open komt te liggen en er naar verandering gekeken kan worden. Dat is een lange weg, zeker als het gaat om herstel van relaties. Niets zeggen is geen optie.

Ellen Bouman, systeemtherapeut