Hij begint wat voorzichtig. Op de Sint Servaasbrug, waar de Oranjes aankomen, begroet de koning het publiek met zijn vuist. Even later lijkt de boks verdwenen en schudt de jarige vorst hand na hand.

Noodgedwongen werd de feestvreugde twee jaar lang inhouden, maar nu barst Maastricht los. Met als climax het bomvolle Vrijthof, waar de Limburgers met een oorverdovend gejuich, geklap en gejoel afscheid nemen van de Oranjes. „Mag ik een moment…” wil de koning zijn dankwoord beginnen. Maar het uitzinnige publiek onderbreekt hem met het „Lang zal hij leven.”

Op het podium herinnert Willem-Alexander de joelende mensenmassa aan de twee lange jaren van „individueel coronaleed en collectief chagrijn.” Limburg werd niet alleen hard geraakt door de pandemie, maar ook door een watersnoodramp. Maar: „Wat in het vat zit, is niet verzuurd” – precies zoals hij had beloofd. Het was slechts „een kwestie van geduld”, zoals de band voor hem over de stad schalt.

Rapportcijfer

Aan het begin van de route proberen zo’n veertig republikeinen de vrolijke stemming nog te doorbreken. Zij hebben niets op met het Oranjefeest. Met spandoeken en leuzen zwaaien ze „Willem de Laatste” uit. Het gezelschap passeert het protest zonder het geschreeuw veel aandacht te geven.

Toch had de koning zich een beter verjaardagscadeau kunnen wensen dan het rapportcijfer dat –zoals elk jaar– op Koningsdag naar buiten kwam. Iets minder dan de helft van het volk heeft nog vertrouwen in hem. Nederlanders geven hem een 6,7; twee jaar geleden nog een punt hoger.

Voor de camera’s benadrukt Willem-Alexander blij te zijn met opbouwende kritiek. „Als je dat niet hebt, kun je eindigen als Poetin. En dat wil niemand.” Hij is juist „extra dankbaar” Koningsdag in vrede en vrijheid te kunnen vieren. Vrede en vrijheid die slechts een paar honderd kilometer verderop ver te zoeken zijn, verwijst hij naar de oorlog in Oekraïne.

Studie

Onder het dolenthousiaste publiek is niets te merken van de dalende populariteitscijfers. Een feestvierende menigte overstemt alle kritiek. Het is weer Koningsdag als vanouds.

De drie prinsessen lopen beleefd langs de dikke rijen achter de dranghekken. Handje hier, selfie daar. Alexia offert een paar schooldagen in Wales op om van de partij te kunnen zijn. Aan de andere kant van de Noordzee „mist” ze haar ouders natuurlijk. Maar ze geniet vooral van de „bijzondere ervaring”, vertelt ze. „Ik leer mensen kennen van over de hele wereld.”

De 18-jarige prinses Amalia laat weinig details los over de stages die ze heeft gedaan. Ze heeft dingen gedaan die „veel toevoegen”, dingen die „leuk, creatief en leerzaam” zijn. Ook verklapt ze haar plannen voor na de zomer nog niet. Ze heeft zich ingeschreven voor een „aantal studies in een aantal steden” en hoopt binnenkort meer te kunnen zeggen. Of het Maastricht wordt? De kroonprinses laat het wijs in het midden. Omdat de inschrijvingstermijn voor universiteiten nog niet gesloten is, kan ze zo een run op haar studiekeuze voorkomen.

Voor moeder Máxima is het behoorlijk stil geworden in huis. Ze mist haar dochters, maar kan nu wel „lekker meer werken.”

Spoedcursus

De drie dames zijn op z’n fanatiekst bij een spel dat hun kennis over de ”Mestreechter taol” op de proef stelt. Voor de Limburgse spoedcursus inburgering slaagt de koninklijke familie met vlag en wimpel. Of ze hebben het leesplenkske vooraf grondig bestudeerd, óf ze luisteren ter plekke goed naar het publiek dat het antwoord wel weet. Team blauw –met Ariane, Willem-Alexander, Laurentien, Pieter-Christiaan en Aimée– wint uiteindelijk.

Verderop genieten de koning en zijn familie van Limburgse culinaire hoogstandjes, de vele muziekkorpsen, diverse carnavalsclubs en natuurlijk het optreden van de wereldberoemde violist André Rieu en zijn orkest. Luidkeels zingt de familie mee, arm in arm meewiegend op de muziek.

Arm in arm – het mag weer. Dat „allemaal samen zijn” en „het gevoel van verbondenheid” heeft koningin Máxima het meest gemist in de coronatijd, vertelt ze. Maar deze dag geeft Limburg de Oranjes weer een Koningsdag zoals het was.