„Het extreme geweld werd immers niet alleen gepleegd door Nederlandse troepen, maar ook door Indonesische militairen en gewapende groepen. En niet alleen in gevechtssituaties tegenover een gewapende vijand, maar ook tegenover ongewapende burgers, voornamelijk Indo-Europeanen en Chinezen, en degenen die men ervan verdacht op de Nederlandse hand te zijn”, overweegt hij.

In werkelijkheid bestond elke betrokken partij volgens hem uit allerlei gelederen met verschillende achtergronden, motivaties en niveaus van betrokkenheid. Ook de toegepaste geweldsmethoden verschilden van elkaar, van standrechtelijke executie tot technisch geweld met gebruikmaking van artillerie en andere zware wapens.

We kunnen volgens deze auteur de periode 1945-1949 niet los zien van de voorafgaande koloniale periode. In verschillende onderdelen tonen de onderzoekers volgens hem aan dat geweld inherent was aan het koloniale systeem. Zowel fysiek als symbolisch geweld behoorde tot de methoden van de koloniale overheerser om macht te verwerven en te behouden. „Allerlei vormen van geweldsuitoefening en andere gevallen van onrechtmatig optreden creëerden het sociale landschap dat een vruchtbare bodem werd voor uitbarstingen van extreem geweld in de daaropvolgende perioden.”