Meerdere raadsleden hadden het over de schijn van vriendjespolitiek, omdat Booij een bekende is van de burgemeester. Ze hadden vooral vraagtekens bij de hoogte van zijn vergoeding en vroegen zich af waarom de klus niet openbaar is aanbesteed.

Halsema wierp de schijn van vriendjespolitiek verre van zich. Booij maakt deel uit van haar netwerk, „net als duizenden Amsterdammers”. „Hij is niet mijn vriend, we zijn kennissen. Ik verleen geen vriendendiensten, omdat ik de stad en mezelf er niet mee help en omdat het diep botst met mijn opvattingen van openbaar bestuur.” Hoewel de burgemeester hem wel zelf voor de klus heeft gevraagd, liet ze de aanstelling over aan de gemeentesecretaris „om belangenverstrengeling te voorkomen”. Ze erkende dat achteraf een openbare vacature beter was geweest. „Dat had de heer Booij ook een hoop ellende bespaard.”

Eerder vroeg SP-fractievoorzitter Erik Flentge zich af wie er nu eigenlijk echt onmisbaar zijn bij de gemeente. „Dat zijn toch niet de feestjesfixers die 10.000 euro per maand verdienen. De meeste mensen moeten zich werkelijk de rambam werken om maar een schijntje ervan te verdienen.” Femke Roosma van GroenLinks verbaasde zich vooral over het aantal uur per week en de duur van de externe inhuur. „Deze constructie komt dan ook op mij over als een langlopend dienstverband. Daar past wat mij betreft een normaal uurloon bij.”

De kwestie kwam aan het licht na een publicatie van studentenblad Propria Cures, dat via een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) vaststelde dat Amsterdam in de fout dreigde te gaan. De vergoeding van Booij, die in februari 2019 aan de klus begon, zou deze maand boven de 214.000 euro uitkomen. Als dat bedrag overschreden wordt, is een aanbestedingsprocedure nodig.

Halsema schreef eerder al aan de raad dat er een waarschuwingssysteem mist als het grensbedrag in zicht komt. „Het is evident dat eerder gestart had moeten worden met het proces van aanbesteding.”