In een uitgebreid interview met de Volkskrant legde Koolmees zaterdag uit waarom hij niet terugkeert. En die redenen zijn niet zo fraai.

„Ik ben ook gewoon moe. Het is push en pull. Ik ben 44 jaar, nog relatief jong, en wil ook graag nog een keer iets anders gaan doen. Aan de andere kant speelt mee dat ik af en toe een beetje sip word over de politieke cultuur, het gebrek aan nuance, de compromisloosheid, de beperkte vrijheid om openlijk te kunnen delibereren zonder dat je kop er meteen wordt afgehakt. Ik voel niet meer de energie om dit nog een keer vier jaar te doen.”

Schokkend is het om te lezen hoe Koolmees het politieke klimaat in de Tweede Kamer ervaart: „Ik heb debatten gehad waarvan ik dacht: dit gaat hard op hard, op de persoon, niet gericht op samenwerking of oplossingen, maar op de leukste quote voor sociale media en het stukje in de krant. Ik wil juist wel samenwerking. Het afbrokkelen van de constructieve krachten binnen de politiek is eerlijk gezegd mijn grootste zorg.”

Misschien dat de Tweede Kamer zich deze noodkreet kan aantrekken en deze week tijdens het debat over de regeringsverklaring laat zien wat constructief samenwerken betekent.

In de rubriek Parlementvaria beschrijft de politieke redactie opvallende zaken vanuit Den Haag.