„Ik heb bijna 35 jaar ervaring in het afhangen en plaatsen van deuren. Toen ik van school afkwam, heb ik enkele maanden bij een steenhouwerij gewerkt en daarna korte tijd als timmerman bij een aannemer. Na een faillissement van dat bedrijf volgde een overname, daarna dreigde er een reorganisatie. Toen ben ik gaan werken voor een montagebedrijf in de Alblasserwaard. Daar heb ik het vak onder de knie gekregen. Deuren hangen, garagedeuren plaatsen en het bevestigen van onderhoudsvrije deuren bij renovaties. Met een elektrische reischaaf leerde ik deuren pas te maken. Later kwam er ook een mal. Goed observeren en schaven, daar draait het om. Dat ging in het begin weleens mis, maar nu is het één keer kijken en het komt goed.

Bij dat montagebedrijf heb ik een jaar of acht gewerkt. Als er wat minder te doen was, maakten we bouwladders. Op aandringen van een familielid ben ik bij een timmerbedrijf in m’n directe woonomgeving gaan werken. Van buiten naar binnen, in een loods. Ik heb dat een paar maanden volgehouden, maar het beviel me niet. Toen ben ik in 1995 voor mezelf begonnen. Mijn eerste opdrachtgever was mijn eerdere werkgever in de Alblasserwaard. Het is bij één keer gebleven, want er kwamen al snel andere werkzaamheden. Via een oud-collega, die werkvoorbereider was, werd ik betrokken bij een studentenhuisvestigingsproject. Allemaal verschillende appartementen. Er moesten 500 deuren worden gehangen.

Ik heb nooit reclame hoeven te maken. Dit is de eerste keer dat ik naar buiten treed. Tot op de dag van vandaag heb ik plezier in mijn werk. Ik merk wel dat de digitalisering oprukt. Of dat veel invloed op mijn werk zal hebben, is nog de vraag. Ik ben op dit moment bezig in een kantoorpand in Dordrecht. De aannemer is behoorlijk gedigitaliseerd, maar huurt mij in om dat het handmatig hangen veel goedkoper is. In Rotterdam zou ik bij 110 deuren alleen maar de pennen hoeven te bevestigen. Toen ik er kwam, bleken zeker 60 deuren niet te passen, omdat de kozijnen er niet exact in waren gezet. Daarnaast blijft er genoeg werk bij wat minder grote bedrijven over. Er zijn bouwvakkers genoeg die deuren hangen. Maar er zijn er niet zo veel die het schaven goed beheersen. Dat moet je echt in je vingers krijgen.”

Deuren of busje

„Het hangen van deuren is steeds zwaarder geworden. De eisen voor de deuren waarmee ik te maken heb, zijn steeds verder opgehoogd in verband met geluidsisolatie en brandwerendheid. Ze wegen in sommige gevallen wel 100 kilo. Niet alleen het hangen, maar ook het transport ervan is zwaar. Soms werk ik op andere etages en blijkt er plotseling geen kraan beschikbaar te zijn. Dan moet je het zelf oplossen, want naar huis gaan is ook geen optie. Voor de volgende dag staat er weer wat anders gepland. Het is mijn voornemen om, als ik de gezondheid krijg, tot m’n zestigste met dit werk door te gaan. Daarna hoop ik wel blijven werken, maar ik weet nog niet precies wat ik dan ga doen. Wel wat minder zwaar werk en ook wat minder lange werkweken. Misschien rijden op een vrachtwagentje of bus. Dat heb ik altijd leuk gevonden.”

Overname of niet

„We hebben drie zoons. De oudste en ook de jongste werken in de bouw. Ik heb hun altijd voorgehouden dat ze geen deurenhanger moeten worden. Ze kunnen nu om halfvier ’s middags de hamer neerleggen. In de praktijk assisteert de oudste me wel eens bij een klus en ook de jongste weet precies wat ik doe. Ze zeggen geen belangstelling te hebben. Of dat echt zo is? Ik dacht toen ik voor mezelf begon het in vierenhalve dag per week te klaren. Ik had dat afgekeken van een collega, die als zzp’er ook een middag per week voor zichzelf hield. Maar het is me nooit gelukt. Ik ben net gevraagd om een aantal deuren in Zuid-Beijerland te plaatsen. Als je dan op één of twee deuren na niet klaar bent, ga je niet apart terug. En zo gaat het vaak. In de praktijk red ik het vrijwel nooit in veertig uur per week en soms ga ik daar ver overheen.”

Werk of privé

„Ik sta meestal rond halfzes op. Mijn werkgebied is Nederland, hoewel ik de laatste jaren vooral in de Randstad bezig ben. In Den Haag, Rotterdam en omstreken. Veel aannemers veranderen hun planning voortdurend en daarin moet je dan mee. Projecten zijn tijdgebonden en dat leidt dan weer tot overwerk. Dan vertel ik op vrijdagavond m’n vrouw dat ik de volgende ochtend weer weg moet. Dat is ook voor haar lastig. Het werk heeft m’n hart. Ik kom werkelijk overal, van gevangenissen tot ziekenhuizen. Maar ik merk wel dat ik aan het eind van een drukke week best wel moe ben. Ondertussen ga ik wel door. Dat zit in me. Aanpakken en zeulen. Ik heb ook hobby’s, hoewel ik er weinig tijd voor heb. Ik heb hobbymatig twee Volkswagens van het type Kever gerestaureerd en bezit een verzameling miniaturen.