Het zijn niet de Arnhemse verslaafden zelf die de kwast hebben gehanteerd. Het kleurenpatroon van de drugsboot is een winnend ontwerp van een student van de Kunstacademie Arnhem. Die voorzag de boot van een zogenaamde dazzle paint. Deze camouflagetechniek stamt uit de Eerste Wereldoorlog: een wirwar van patronen moest de herkenning van schepen toen onmogelijk maken.

De komst van de drugsboot is het resultaat van jarenlang gesteggel. De Arnhemse raad brak zich lange tijd het hoofd over de vraag waar hij de verslaafdenpopulatie, die voor constante overlast zorgde, moest onderbrengen. Veel panden werden bekeken, maar iedere locatie stuitte op groot verzet van de omwonenden.

ChristenUnie-raadslid P. van Dijk kwam uiteindelijk met het idee om de verslaafden te huisvesten op een boot aan de Nieuwe Kade, waar alleen bedrijven huizen. Besloten werd de boot nieuw te laten bouwen, voor een bedrag van 6,7 miljoen euro. Een hoog bedrag, beaamt woordvoerder Jozé van Hurk: „Maar een bestaande boot kopen en ombouwen zou nog duurder worden.”

In mei dit jaar was de boot klaar, maar een bedrijfsongeval deed het nog ongebruikte vaartuig kelderen. Een personeelslid had de brandblusinstallatie aangezet terwijl het systeem om de installatie te stoppen nog niet was geïnstalleerd. Toen de sproeiers in werking traden, stond de boot binnen drie uur blank, waarna hij zonk. Dit alles zonder ook maar één verslaafde te hebben gedragen.

Nadat de boot het afgelopen halfjaar is hersteld, gaat hij maandag alsnog open. De extra kosten van berging en herstel bedragen 2 miljoen euro. Gelukkig voor Arnhem zijn de schadekosten voor de verzekering.

De drugsboot is 76 meter lang en heeft drie dekken. Op de boot zijn verschillende ruimtes, zoals slaapvertrekken, maar ook gebruikersruimten, opgedeeld in een spuit- en een rookkamer. Ook is er veel plaats voor activiteiten. Die variëren volgens Van Hurk van een groenproject en een schilderatelier tot een sorteercentrum voor tweedehands kleding. Ook is er een speciale schoonmaakploeg die uit verslaafden bestaat. Verder biedt de boot plaats voor een zorgteam van artsen, verplegers en maatschappelijk werkers.

Is dat niet al te veel gemak voor deze overlastveroorzakende groep? Volgens Jozé van Hurk zijn de activiteiten vooral bedoeld om doel aan het leven te geven. „We moeten allereerst de verslaafden uit de stad houden. Daar gaat de politie nog strenger op toezien.”

De opvang wordt geregeld door het Gelders Centrum voor Verslavingszorg De Grift. Overdag kunnen er zeventig verslaafden worden opgevangen. ’s Nachts zijn dat er zo’n veertig. Dat is niet voldoende voor de hele Arnhemse populatie van verslaafden, die uit zo’n honderd verslaafden bestaat, maar dat blijkt bij navraag de bedoeling: „Van de honderd verslaafden zitten er continu zo’n dertig in de gevangenis.”

De verslaafden die in aanmerking komen voor opvang zijn allemaal geregistreerd, zegt Van Hurk. „Het zijn de hopeloze gevallen. Die zijn vaak niet alleen verslaafd, maar kampen ook met grote psychische afwijkingen. Ze worden door ons meer gezien als chronisch zieken. Een groot deel van het project wordt daarom betaald met geld van het ministerie van Gezondheidszorg.”

Van Hurk benadrukt dat de verslaafden niet tegen hun wil op de boot kunnen worden gehouden. „Het is puur op basis van vrijwilligheid. Wel proberen we door activiteiten en een vast dagprogramma structuur aan hun leven te geven. Ook kunnen de verslaafden geld verdienen door mee te werken aan de verschillende activiteiten. Dat voorkomt dat ze de stad in gaan om te stelen. Bovendien wordt er op de boot gratis methadon versterkt.” Van afkicken is volgens Van Hurk geen sprake, „daarvoor zijn de problemen van deze groep te complex.”