Op de parkeerplaats van de First Methodist Church in Mayfield hield ds. Reed zondagmorgen een korte kerkdienst. Ondanks de kou en de harde wind kwamen een kleine honderd mensen samen om te luisteren naar de preek. „God heeft met deze ramp iets te zeggen. Ik heb gesproken over de nieuwe hemel en de nieuwe aarde”, vertelt hij telefonisch. „Daar ligt de hoop en de verwachting voor de kerk. Dat is de troost in de enorme ellende die over ons stadje is gekomen.”

Van het gebouw is weinig meer over. „Een hoop puin, verwrongen staal en duizenden glasscherven. Alleen een bulldozer kan hier orde scheppen in de chaos. Willen we hier ooit een nieuwe kerk hebben, dan moeten we van de grond af aan beginnen.”

Zelf heeft ds. Reed van nabij meegemaakt dat het gebouw werd verwoest. Toen de storm naderde, besloot hij met zijn vrouw Laurinda naar de kerk te gaan omdat zij zich daar veiliger waanden dan in hun eigen huis. „Onze pastorie is van hout, de kerk is van steen, dus beter bestand tegen harde winden, zo dachten we.” Maar achteraf zegt de predikant, nog hoorbaar aangedaan: „Daar in de kelder van de kerk, heb ik ervaren dat we nergens veilig zijn.” Ondanks dat hij met zijn vrouw zat weggedoken, voelde hij hoe de krachtige wind het gebouw heen en weer schudde. „We voelden de zuigkracht van de tornado. Het is een wonder dat we nog leven. Ik kan dat nog niet bevatten.” Achteraf gezien had het predikantenechtpaar beter thuis kunnen blijven. Hun woning staat er nog, zonder enige schade.

Oorlogsgebied

De methodistenkerk is niet het enige kerkgebouw in Mayfield dat door de storm is verwoest. Ook de gebouwen van de plaatselijke baptistengemeente en de presbyteriaanse kerk zijn zwaar beschadigd. De gepensioneerde hoogleraar geschiedenis, Berry Craig, behoort tot de First Presbyterian Church van Mayfield. Via de mail laat hij weten de ramp te hebben overleefd. „Ons privébezit is ongeschonden. Wij wonen op het platteland, ruim twintig mijl van Mayfield. Maar onze kerk is weggevaagd. En daarmee is een stuk van onze levensgeschiedenis verwoest.”

Ondanks de dringende oproep om niet naar het rampgebied te komen, kon Craig de aandrang te gaan kijken zondag niet weerstaan. „De wijk waarin onze kerk staat –of beter: stond– lijkt wel oorlogsgebied. Alles ligt plat, alsof er een bom is gevallen.”

De aanblik van het verwoeste kerkgebouw, maakte Craig triest. „Het is een grote puinhoop. Je krijgt tranen in je ogen als je een verlaten bank onder open hemel ziet staan; als je op het terrein rond de kerk overal kerkboeken ziet. Ergens zag ik het doopvont op zijn kop liggen. Mijn ouders hebben daar gestaan, toen ik werd gedoopt. Wij hebben daar met onze kinderen gestaan. Van de prachtige glas-in-lood-ramen is niets meer over. Op de trappen naar de kerk ligt puin. Ik moest eraan denken dat we bij de begrafenis van onze ouders hen daar naar binnen hebben gedragen. Zelfs de toegang naar de plaats waar je troost zoekt in het grootste verdriet, is nu geblokkeerd.”

Ds. Reeds zegt geraakt te zijn door de onderlinge verbondenheid. „Kerkmuren zijn niet alleen letterlijk omgevallen, maar ook figuurlijk. Als predikanten en als kerkleden zoeken we elkaar nu op. We proberen elkaar te helpen. Dat is mooi. Alleen vraag ik me wel af: Moest daarvoor eerst een zware storm over ons komen?”

Samen met andere kerken in Mayfield heeft de methodistengemeente inmiddels een opvangcentrum net buiten het stadje ingericht. In een naburig plaatsje is de vergaderzaal van een baptistenkerk geschikt gemaakt voor mensen die helemaal geen onderdak meer hebben. „Daar kunnen mensen slapen. Daar krijgen ze kleding en voedsel. En het mooie is: dat doen we als kerken met elkaar.”

De predikant is ook onder de indruk van de hulp die inmiddels op gang is gekomen. „De overheid doet wat ze kan. Maar daarnaast leveren kerken en christelijke organisaties ook hun bijdrage. Ik hoorde van een baptistenkerk in Houston, Texas, die inmiddels bijna 900.000 dollar heeft ingezameld om de slachtoffers van de tornado te helpen. Dan word je wel stil.”