„Ik werk bij Rijkswaterstaat als adviseur scheepvaart. Ik ben in 1976 begonnen als matroos op een patrouillevaartuig en heb daarna nog diverse andere functies gehad. In 2013 hebben mijn vrouw Anneke en ik een binnenvaartschip gekocht. Daar zijn we beroepsmatig mee gaan varen. Intussen hield ik mijn kantoorbaan van 36 uur per week aan.

In het begin was het best moeilijk te combineren, maar mijn collega’s gaan er soepel mee om. Met bevrachters maak ik afspraken op welke dagen ik niet kan laden. Soms leg ik ons schip ergens neer en stap ik op de trein voor een vergadering. Sinds de coronabeperkingen hoef ik niet meer van boord. Als ik om negen uur een digitale vergadering heb, neemt mijn vrouw het roer over.

Ik kom uit een binnenvaartgezin. Maar toen we in 1977 gingen trouwen spraken Anneke en ik af dat we zelf onze kinderen wilden opvoeden. Ik heb op een schippersinternaat gezeten. Daar heb ik wel een goede tijd gehad, maar ik zag ook minder leuke dingen zoals erge heimwee bij leeftijdgenoten. Er was in die tijd ook de angst voor drugs. Daar wilden we onze kinderen voor beschermen. Daarom bleef ik aan wal.

Mijn werk bij Rijkswaterstaat richt zich op de rivieren in de omgeving van Dordrecht. Die moeten op diepte blijven en de betonning moet in orde zijn. Ik adviseer ook over regelgeving voor bouwen langs het water en voor aanpassing van reglementen. Een leuke recente opdracht is dat ik mogelijke ligplaatsen moest zoeken voor schepen waarop het COA asielzoekers kan onderbrengen. Dat moeten veilige plekken zijn. Je laat die mensen niet in een bouwput wonen of ergens op een industrieterrein. Mijn werk is heel afwisselend. Deze week had ik een overleg over locaties voor zonnepanelen op het water. Of er komt wat we een 0800-vraag noemen, bijvoorbeeld een klacht van iemand die vond dat hij te lang voor een brug moest wachten.

Varen vind ik prachtig: ’s ochtends de zon zien opgaan en niet weten waar je ’s avonds ligt. De ene keer is dat midden in Amsterdam, met wandelaars op de kade, een andere keer word je wakker in de polder bij Zeewolde. We zijn voortdurend onderweg, alsof we de hele dag vakantie hebben. We komen zelfs wel op het Wad. Schitterend om dan marinehaven Den Helder binnen te lopen.”