Zowel in het parlement als in de samenleving neemt het gemor toe en de kritiek wordt steeds scherper. Terwijl in een crisis zoals deze eensgezindheid keihard nodig is, worden de tegenstellingen met de dag groter.

Nu valt er best het nodige af te dingen op de route die demissionair premier Rutte en zijn collega De Jonge van Volksgezondheid kiezen. Een evaluatie achteraf zal ongetwijfeld uitwijzen dat ze behoorlijk steken hebben laten vallen. Maar tegelijk zal iedereen moeten beseffen dat het onmenselijk is te verlangen dat alles vlekkeloos verloopt.

Mogelijk zou de kritiek nog tot een andere, wellicht betere aanpak kunnen leiden, maar ook dat lijkt op voorhand een illusie te zijn. Er is sprake van een verwarrende kakofonie van kritische geluiden.

De ene groep wil feitelijk vaccinatieplicht invoeren; de andere wil dat –gelukkig– juist niet. De ene groep wil een harde lockdown, de andere wil alle ruimte geven aan maatschappelijke activiteiten. Met andere woorden: er is geen gemeenschappelijk gedeelde koers.

Die verdeeldheid bewijst tegelijk dat het te veel is gevraagd van de regering te verlangen om een langetermijnvisie te geven. Veel Kamerleden hebben aangekondigd komende woensdag, tijdens het geplande Kamerdebat, daar om te gaan vragen. Ook afgelopen vrijdag bleven journalisten tijdens de persconferentie aan de bewindslieden aanhoudend de vraag te stellen: Welk perspectief kunt u bieden?

Bij voorgaande ontmoetingen met de media straalden Rutte en De Jonge steeds een zeker optimisme uit. Voortdurend riepen ze dat het virus door gezamenlijk optrekken bedwongen zou worden. Vrijdag waren ze opmerkelijk voorzichtig en zelfs somber over de situatie. De Jonge erkende voorheen soms te stellig te zijn geweest. Beide bewindslieden gaven ook nadrukkelijker dan in het verleden aan dat de toekomst onzeker is.

Dat laatste is de achterliggende dagen opnieuw bevestigd door het opduiken van de nieuwe variant, omikron genoemd. Algemeen is de gedachte dat deze besmettelijker is dan de voorgaande virusvarianten. Niet uitgesloten is dat de huidige strategie grondig moet worden aangepast.

Ooit zei premier Rutte dat we varen bij dichte mist. Wie dat beeld even op zich laat inwerken, beseft dat het te veel is gevraagd van de stuurman van het land om perspectief te bieden.

Als scheepslieden in vroeger eeuwen geen hand meer voor ogen zagen, gingen ze soms wel op de knieën om te bidden tot God om een behouden vaart. Zou daar geen voorbeeld aan genomen moeten worden in de huidige crisis?