De Rotterdamse burgemeester Aboutaleb vatte het kernachtig samen: hij had vrijdagnacht „een orgie van geweld” gezien in zijn stad. Agenten voelden zich onder een regen aan stenen en zwaar vuurwerk genoodzaakt hun vuurwapens te trekken. En te gebruiken. Rotterdam bleek een opmaat voor brede, zichtbare onrust in Nederland de afgelopen dagen.

De afgekondigde coronamaatregelen zijn een voedingsbodem voor onvrede, zo veel is wel duidelijk. In een meer dan vrij land als Nederland hakken beperkingen van die vrijheid er al snel gevoelig in. Vroege sluitingstijden van de horeca, voetbalwedstrijden zonder publiek, een vuurwerkverbod en nog steviger ingrepen die zich aan de horizon aftekenen, stemmen veel mensen niet vrolijk, integendeel.

Wat te denken geeft, is dat de politie de keten van geweld naar eigen zeggen niet aan zag komen. Ook niet terwijl bekend is dat op berichtendiensten als Telegram onbedekt wordt opgeroepen tot rellen. Sociale media als katalysatoren van maatschappelijke onrust vragen ten minste om voldoende mensen en middelen bij de opsporingsdiensten om hierop grip te kunnen houden.

Ronduit bedenkelijk wordt het als op diezelfde social media filmpjes passeren waarin FVD-leider Baudet de vuurtjes schaamteloos oppookt door te stellen dat het verzet tegen de coronamaatregelen „veel te slap” is. Als ‘Rotterdam’ volgens Baudet dan een voorbeeld is van hoe het wél moet, past slechts krachtig afstand nemen van deze radicaliserende politieke stroming.

De spa moet nog wat dieper. Corona en alles wat daar bij komt kijken, beheerst het leven van alledag. Een pandemie die zich niet zomaar laat bedwingen geeft onrust, en er is op dat vlak alle reden tot grote zorgen. De Bijbel roept op om met die zorgen bij God terecht te komen. Dat is geen gemakkelijk recept, maar wel de beste weg.

Er dreigen daarnaast ook vragen onder te sneeuwen. Een maatschappij zonder coronadreiging, zou daar alles koek en ei zijn? Was het maar waar. Er roepen nogal wat immense dossiers om antwoorden en oplossingen: klimaatproblematiek, stikstofdilemma’s, onbetaalbare woningen, immigratie.

Het zijn allemaal factoren die onbehagen voeden en zelfs sluimerende volkswoede kunnen aanjagen. Corona-aanpak –met alle vragen die deze meebrengt– heeft prioriteit en bruut verzet daartegen is laakbaar. Maar meer aandacht voor en daadkracht rond andere belangrijke dossiers zouden weleens meer prikkels voor maatschappelijke onvrede kunnen wegnemen dan nu wordt onderkend.

Het ene doen en het andere niet nalaten, zogezegd.

Hoofdredactie