Voor wie nu, volstrekt coronamoe, wil doorbladeren: ik ga het niet over de inhoud van de maatregelen hebben. Maar wat is de vorm van die persconferenties toch interessant. Twee bewindslieden die eerst een toespraakje houden en vervolgens van alle kanten en door werkelijk alle media die ons land kent met vragen worden bestookt. Soms domme vragen die je tenenkrommend aanhoort. Soms uitermate scherpe vragen waarop het antwoord ronduit verhelderend is. Maar ook vragen die de bewindslieden wat ongemakkelijk doen draaien omdat ze nu maatregelen voorstellen die ze eerst als on-ethisch afwezen.

Dat de laatste persconferentie recordlang was, zegt natuurlijk iets over de staat van het land. We zijn allemaal coronamoe. En geloven niet meer dat de aangekondigde beperkingen maar een paar weken zullen duren. De kritiek op het overheidsbeleid en het cynisme dat op heel veel mensen vat heeft gekregen, zijn dan ook niet zo verwonderlijk. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat zij die schreeuwen dat we in een dictatuur leven, gelijk hebben. Sterker: dat is een leugen. Je mag het met alle maatregelen die de regering neemt oneens zijn, maar dan wel op grond van argumenten. En niet zomaar wat roepen over dictatuur en Holocaust. En kijk de persconferenties bij voorkeur ook echt uit voor je op Twitter de meest gruwelijke uitspraken doet over een dictatuur waar de brandstapels nog maar een kwestie van tijd zijn.

Ik heb in ieder geval nog nooit van een dictatuur gehoord waar ieder medium aan bewindslieden elke vraag mag stellen die het wil terwijl miljoenen onderdanen rechtstreeks meekijken.

Trouwens, een dictatuur waar je mag zeggen dat het een dictatuur is, bestaat niet.