David, de dichter van dit lied, dankt God voor alles wat Hij geeft. Hij dankt in stilte. En mét stilte, die voor God de mooiste lofzang is. Hij zingt van ongerechtigheid en onrechtvaardigheid van zondige mensen en van Gods verzoening.

En dan verandert in vers 7 ineens de toon. Het is alsof David terugkijkt naar het begin, naar de schepping. Toen was het immers dat God het leven als het ware opdregde uit de diepte van de zeeën. Bergen zette Hij vast, oceanen wees Hij hun grenzen.

Een paradijs was het in de meest letterlijke zin van het woord. Alles groeide en bloeide en alom deinde overvloed over de aarde.

David houdt dankdag door terug te kijken naar hoe het was. Maar hij kijkt ook vooruit. Als in een visioen ziet hij woestijnen omgevormd worden tot weilanden. Het kan niet, maar het gebeurt wel. Daar waar niets groeien kon, kiemt ineens het leven.

Hij gaat als het ware naast Jesaja zitten. En samen profeteren ze van die tijd dat koe en berin samen zullen weiden en dat de leeuw en de os allebei stro zullen eten.

In 2021 was er veel zegen. De gewassen groeiden, er kon geoogst worden. Geen nijpende droogte, maar overvloedige regen.

Maar het was ook een periode van verstrekkende beperkingen door de coronapandemie. Er waren talloze zieken en velen stierven. Er was pijn en ongekend verdriet. Vrijwel alle kerken waren op de zondagen leger dan normaal. Er was –en is– discussie en hoogoplopende verdeeldheid over de verhouding tussen Gods voorzienigheid en het gebruik van medische middelen.

In Psalm 65 sluit David de ogen om eventjes niet gestoord te worden door de actualiteit. Hij kijkt terug. Naar Gods goede begin. En Hij kijkt vooruit. Naar de tijd dat God het verloren paradijs terug zal brengen op de aarde. Als Hij Zijn schepping herstelt. Als Hij alles wat krom is, rechtzet en wat dor is, levend maakt. Als hij opnieuw het leven zal doen oprijzen uit het water van de dood. Omdat Hij een God is Die de dood niet wil. Die niet wil dat het doodswater de mens voor altijd omsluiten zal.

De God van Israël is een God Die op het droge brengt.

Noach met alle bewoners van de ark.

Jona die door de grote vis op het droge wordt uitgespuugd.

Het volk Israël dat droogvoets door Rode Zee en Jordaan heen de overkant bereikt.

En de tijd komt, zegt Jesaja, dat de hele wereld zal vragen naar Israëls Messias. Jezus Christus is de enige Ark van Behoud voor een wereld die ook na dankdag nog overspoeld blijft door het water van de dood.

Maar ”te dien dage” zal niet het water van de dood, maar de kennis van God de aarde bedekken zoals wateren de bodem van de zee bedekken.