Zo sta ik op een ochtend, op weg naar m’n werk, nog even wat te kijken in de bouwput waar een piepjonge bouwvakker en een oudere collega in alle vroegte al druk aan het werk zijn. De jongeman probeert een gat in een houten constructie te boren, maar dat lukt niet. Hij zegt een lelijk woord en smijt de boor bijna aan de kant.

„Ik kan het niet, ik kan helemaal niks.”

De oudere collega loopt naar hem toe, legt een hand op z’n schouder en zegt: „Wat zei je?” 
„Dat ik niks kan”, zegt de jongen. 
„En wie heeft je dat verteld?”

„Iedereen.”

„En heeft iedereen je ook uitgelegd hóe je dingen moet doen?”

„Nee, ze lachen me alleen maar uit.”

„En heb je gevráágd of ze het je uit wilden leggen?”

„Nee, natuurlijk niet. Ze vinden me al zo stom.”

„Sja, dan is het je eigen schuld”, zegt de oudere collega. „Want als je geen hulp vraagt, zul je het nooit leren.”

Ze zijn inmiddels op een muurtje gaan zitten naast de constructie waaraan ze werken, maar ik kan ze nog precies zien en horen. Dan zegt de oudere bouwvakker: „Wil je dat ik het je leer?”

De jongen schokschoudert wat, waarna z’n maat zegt: „Dat is denk ik een ja.”

Hij staat op, pakt de boor, trekt de jonge collega aan z’n arm en zegt: „Goed kijken, druiloor, ik doe het maar één keer voor. En als je het dan nog niet kunt, ben je dus echt dom.”

Ze lachen allebei.

Zachtjes sluip ik weg, want ik wil niet dat ze weten dat ik ze heb staan afluisteren. Over begeleiding en mentoraat kun je uren praten. Maar een beter voorbeeld van hoe het in de praktijk werkt –of zou moeten werken– heb ik nog nooit gezien.

Wat ik die ochtend op m’n werk moest doen? Nieuwe collega’s coachen…