En op dat zinnetje blijf ik dus maar kauwen. Waarom? Omdat het zo ongelooflijk vaag is dat in die paar woorden voor mij de inhoud van veel Haags gedoe wordt verwoord.

Als leider van D66 ging mevrouw Kaag de verkiezingen in met de leus dat het allemaal anders moest. Er was nieuw leiderschap nodig. Dat was natuurlijk een sneer naar premier Mark Rutte, die volgens nogal wat politici het symbool was van oud leiderschap. Zo kon het in ieder geval niet meer. Het moest anders, opener, frisser, sneller.

Nou is er inderdaad genoeg te zeggen over Rutte. Maar dat Sigrid Kaag nu de sprankelende nieuwe leider is in Den Haag kan ik, ook met dat zinnetje van haar in m’n achterhoofd, bepaald niet zeggen.

Een aanzet voor een opzet voor een mogelijk regeerakkoord.

Waarschijnlijk is dat de Haagse verwoording van: er staat nog vrijwel niets op papier. En ook dat begrijp ik nog wel. Want formeren is ingewikkeld en in de eerste plaats iets wat zich afspeelt in onderlinge gesprekken buiten het zicht van de camera’s. Daarom is die roep om openheid in de formatie ook zo’n fiasco. Want compromissen sluiten voor de camera lukt natuurlijk niet. Niemand wil immers onthullen wat hij in de onderhandelingen heeft weggegeven.

Hoe dan ook, ik overweeg nu om, wanneer mijn superieuren vragen hoe het staat met een artikel dat ik moet schrijven, de Kaagformule uit te spreken. En steeds op plechtige toon te melden dat er een aanzet voor een opzet van een mogelijk artikel is.

Benieuwd hoelang het duurt voor de ontslagbrief in m’n brievenbus glijdt.