Ja, er zijn drie kandidaten voor de Syrische presidentsverkiezingen van woensdag. Maar nee, de twee kandidaten die geen Bashar al-Assad heten, maken geen schijn van kans. De ene is Abdallah Sallum Abdallah, die eerder lid was van het Syrische wetgevende orgaan, de Volksraad. De andere is Mahmud Ahmed Meri, aanvoerder van een kleine oppositiepartij.

Er waren weliswaar meer kandidaten –51 om precies te zijn– maar 48 van hen werden afgewezen omdat ze niet voldeden aan de wettelijke vereisten. Aan die vereisten is sowieso moeilijk te voldoen. Kandidaten moeten bijvoorbeeld minimaal tien jaar zonder onderbrekingen in Syrië hebben gewoond om mee te kunnen doen. In een land waarvan meer dan de helft van de bevolking ontheemd is, en in het bijzonder diegenen die tegen Assad zijn, is dat vrijwel onmogelijk.

Al met al zal Assad woensdag dus opnieuw gekozen worden, voor een vierde termijn van zeven jaar sinds hij in 2000 de macht overnam van zijn vader. De enige vraag die nog openstaat, is met hoeveel procent van de stemmen Assad zal winnen. In 2014, bij de laatste verkiezingen, was dat ongeveer 90 procent. Dat was toen verrassend laag, want bij de verkiezingen van vóór de oorlog haalde Assad steeds meer dan 99 procent van de stemmen. Dat er met die uitkomsten sinds jaar en dag wordt gefraudeerd, is voor onafhankelijke waarnemers geen vraag.

Idlib

Intussen valt bijna de helft van Assads regeerperiode samen met de burgeroorlog die Syrië totaal heeft ontwricht; niet alleen materieel, maar ook economisch. Met hulp van Rusland en Iran wist Assad weliswaar in het zadel te blijven, maar het land is een schaduw van zichzelf geworden.

Bovendien is het verzet nog altijd niet gesmoord. Het grootste bolwerk van oppositie is de provincie Idlib in het noordwesten. Tienduizenden jihadisten en andere geharde vechters hebben zich daar gegroepeerd, onder de zegen van Turkije dat een indrukwekkende troepenmacht in Idlib heeft opgebouwd. Woensdag staat een grote protestdemonstratie gepland in Idlib-stad tegen de „illegale verkiezingen” in de rest van het land.

De aanwezigheid van terroristische groepen bij dat soort acties speelt Assad enorm in de kaart. Zijn regime wordt niet moe om tegenstanders allemaal over één kam te scheren als ”Daesh”, aanhangers van Islamitische Staat. Vandaag de dag hoeft een soenniet in Syrië maar weinig te doen om als terrorist van IS te worden gebrandmerkt – en om voor altijd in een van Assad martelgevangenissen te verdwijnen.

Stupide

Assad ziet christenen daarentegen als bondgenoten, althans, zolang ze zich gedeisd houden. Om die reden kiezen veel Syrische christenen ervoor om zich niet tegen Assad uit te spreken. „Het regime respecteert christenen en bemoeit zich niet met onze zaken”, zegt een predikant uit Damascus desgevraagd.

De Syrische christenen zijn niet wereldvreemd; ze geloven zeker dat er met de uitkomst van de verkiezingen wordt gerommeld. Maar ze nemen het voor lief. Zoals de predikant zegt: „Als Trump de Democraten in de Verenigde Staten al beschuldigt van verkiezingsbedrog, wat kunnen we dan verwachten van een derdewereldland als Syrië?”

Hij constateert dat veel krachten in het Westen zouden willen dat christenen zich negatief uitlaten over Assad. „Maar als we het Westen op dat punt vertrouwen, verliezen we een hoop van onze privileges. En dat voor een houding die je gerust stupide kunt noemen.”