Het patroon is bekend. Hamasstrijders schieten om een of ander voorafgaand incident raketgranaten naar Israëlische burgerdoelen. Het leger probeert de terroristen te treffen, waarbij helaas ook burgers in de Gazastrook omkomen. Hamasstrijders bevinden zich namelijk onder de bevolking.

Maar wat willen de demonstranten eigenlijk? Dat Israël de duizenden raketten laat neerkomen zonder te reageren? Of dat Israël garandeert dat er geen burgerdoden vallen, zodat het de facto niets kan doen?

Maar nee, het gaat verder dan dat. „From the river to the sea, Palestine will be free”, schreeuwden betogers in de Verenigde Staten. Met de leus geven ze de Hamas-filosofie perfect weer: Palestina zal van de rivier de Jordaan tot de Middellandse Zee lopen. Daarmee is er geen plek meer voor Israël, precies wat Hamas in haar handvest zegt te beogen. De Joden hebben wat de demonstranten betreft geen recht op een eigen staat, hoe oud het Joodse volk ook mag zijn.

Soms gaat het nog verder en is er sprake van onverholen antisemitisme. „Er is een gebrek aan onderscheid tussen legitieme kritiek op de acties van Israël en haat tegen Joden”, zegt antisemitismedeskundige Adi Kantor van het Israëlische Instituut voor Veiligheidsstudies. Kantor heeft de demonstraties wereldwijd nauwlettend heeft gevolgd.

Tijdens de protesten is te zien hoe het door haat aangetaste brein van de antisemiet werkt. „Joden worden gezien als een collectief. Britse Joden krijgen de schuld van wat Israël doet. De demonstranten zien hen niet meer als Britse burgers. Zodra er oorlog is, zijn zij Brit-af.” Als de demonstraties iets duidelijk maken, dan wel dat het antisemitisme in Europa niet is verdwenen. De betogers tonen op die manier het belang van Israël als toevluchtsoord voor Joden.

De voortdurende beschietingen van Hamas geven politiek rechts in Israël bovendien een stevig argument in handen tegen een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever. Er is namelijk een grote kans dat zo’n Palestijnse staat een Hamasstaat wordt. En Hamas zal, geheel conform haar uitgangspunt, topprioriteit maken van de strijd tegen Israël.

Natuurlijk, het leger kan Israël verdedigen. Maar ook dan zullen Palestijnse burgers omkomen. Mensenrechtenactivisten zullen zeggen dat het internationaal strafhof Israëlische politieke en militaire leiders moet vervolgen.

Dus Israël moet maar blijven op de Westoever? Ook dat is geen oplossing. In dat geval zal Israël blijven heersen over een paar miljoen Palestijnen die geen staatsburgerschap hebben. Voortgang van het conflict is dan eveneens gegarandeerd. Zo raakt het conflict steeds verder verward in een onontknoopbare knoop.