Op de tweede verdieping van het complex, waar het slachtoffer woonde, werd de vrouw op 24 mei 2019 door haar vriend gevonden. De man hoorde een ijzige gil van zijn partner. Toen hij met rollator naar de voordeur liep, lag het slachtoffer in een plas bloed. Zij was twee maal in buik en borst gestoken en overleed ter plekke.

Vijf dagen later werd Eduard F. gearresteerd. De bewoner op de benedenverdieping leefde al jaren in onmin met sommige bewoners van het complex. Er waren ruzies over parkeerplekken en overlast. De veelal bejaarde medebewoners beweerden dat F. de boel terroriseerde en (doods)bedreigingen uitte. Volgens de 58-jarige was juist hij „jarenlang als een stuk stront behandeld”.

Met het slachtoffer had de verdachte het ook geregeld aan de stok. In de dagen voor het misdrijf waren er ‘wrijvingen’ tussen de twee. Op 22 mei belde F. nog aan bij haar woning. De vrouw zou toen de deur in zijn gezicht hebben dichtgesmeten.

„Maar daarom vermoord ik nog geen mens”, zei F. in wiens huis de politie een collectie messen vond. Het moordwapen is nooit gevonden. F: „Ik ben daar niet binnen geweest.”

Getuigen van het misdrijf waren er niet. Wel werd DNA van F. aangetroffen. Niet op het lichaam van het slachtoffer, maar wel in een vette veeg op de voordeur én op de deurklink aan de binnenkant. Volgens F. moest de veeg op de deur zijn gekomen bij zijn eerdere bezoek. Het DNA op de klink was volgens hem mogelijk overgedragen door het slachtoffer.

„Ik zag haar die vrijdag nog in de hal beneden, waar ik zelf vaak heen en weer loop naar de sportzaal. In de hal moet je op grote knoppen drukken om de deuren te openen. Ik transpireer veel. Die knoppen moeten vol zitten met mijn DNA.” De kans op het overbrengen van zoveel DNA op de klink noemden forensisch onderzoekers evenwel ‘zeer klein’.

De rechtbank doet 28 mei uitspraak.