Ridder is een van de organisatoren van het symposium ”Nijkerk méér dan de moeite waard”, dat dinsdag in gebouw De Schakel wordt gehouden. De stichtingen Oud Nijkerk (Ridder was er bijna 23 jaar voorzitter van) en Stadsgezicht Nijkerk laten zes sprekers vanuit verschillende invalshoeken de cultuurhistorische identiteit van de stad belichten. Zij behoren ook tot de geïnterviewden in de bundel van RD-journaliste drs. M. Verheij-van Beijnum en fotograaf P. Pannevis die aan het eind van de avond wordt gepresenteerd.

Tot de sprekers behoren drie geboren Nijkerkers: prof. drs. P. Bouw, oud-president-directeur van KLM, mr. H. J. E. Bruins Slot, bestuursvoorzitter van de NOS, en mr. P. A. Nouwen, oud-hoofddirecteur van de ANWB. „Ik heb het boek al mogen inzien; zonder uitzondering zeggen deze mensen dat ze een blij gevoel krijgen als de toren van Nijkerk in zicht komt”, zegt Ridder.

Die toren staat in de oude kern van de stad aan de Veluwerand. „Die kern heeft op het stadhuis wel eens te weinig aandacht gekregen. Aan de Langestraat is een groot, modern gebouw van de Boni neergezet. Toen ik het ontwerp zag, zei ik gelijk: Wat afschuwelijk lelijk. Dit past hier niet. En daarin krijg ik nu van veel mensen gelijk. Maar het gebouw staat er ondertussen wel.”

Nijkerk werkt hard aan een toekomstvisie voor het jaar 2020. „Wij willen niet dat alleen de economische invalshoek aandacht krijgt; daarom beleggen we deze bijeenkomst. Men denkt soms in het groot. Een paar jaar geleden zijn we met Hoevelaken gefuseerd. Samen tellen we nu 36.000 inwoners. Sommigen willen er 45.000, 55.000 of 65.000 van maken. Maar als we een satelliet van Amersfoort worden, verdwijnt een gedeelte van onze identiteit.”

Die identiteit omschrijft Ridder als: „Een kleinschalige plaats met een behoudende bevolking. Natuurlijk kun je niet alle uitbreiding tegengaan, maar laat in elk geval de oude stadskern herkenbaar blijven.”

Stad is Nijkerk sinds de vijftiende eeuw. Als grensplaats tussen het bisdom Utrecht en het hertogdom Gelre had Nijkerk veel te lijden van oorlogsgeweld. In 1412 werd het dorp verwoest. Als schadevergoeding kreeg Nijkerk stadsrechten en tolvrijheid. De stad werd van een gracht en drie poorten voorzien. Stadsmuren kwamen er niet; waarschijnlijk door geldgebrek.

Nijkerk ontleent zijn naam aan de nieuwe kerk die werd gebouwd nadat eigenaren van erven in de buurtschappen Wullenhoven, Slichtenhorst, Holk, de Veenhuis, Nekkeveld, Ark en Doornsteeg in 1222 beloofden dat zij gezamenlijk in het onderhoud van de pastoor zouden voorzien. Voordien was er wellicht een kapel, die tijdens de veenbrand van 1222 verwoest zou zijn. Het kerkdorp, onbeschermd tegen de Zuiderzee, kreeg in 1356 van Reijnout III van Gelre toestemming om het land met een dijk te beschermen.

Nijkerk begrenst de Veluwe. Westelijk van de stad ligt een uitgestrekte groene vlakte, tot aan Amersfoort en Bunschoten toe. Open gebied dat in Nederland steeds zeldzamer wordt. Vanuit het zuiden krijgt Amersfoort met de nieuwbouwwijk Vathorst steeds meer vat op deze ruimte. Maar de Nijkerkers bewaren graag het karakter van hun woonplaats. „De Randstad kruipt steeds dichter naar ons toe, maar laten we proberen ons eigen gezicht te behouden.”