Spangen. De Nicolaas Beetsstraat ligt in een echte volksbuurt. Terwijl herfstbladeren niet langer weerstand weten te bieden aan de stevige wind en naar beneden komen dwarrelen, oogt het grauwe huizenblok aan de rechterkant van de straat verlaten en verpauperd. Veel woningen van het zogeheten Wallisblok -ingeklemd tussen de Wallisweg, Balkenstraat en Nicolaas Beetsstraat- zijn dichtgespijkerd met grote platen van hardboard.

Voor een van de huizen staat een oude, bruingrijze Audi geparkeerd, naar het nummerbord te oordelen uit Bulgarije. ’t Is niet de enige wagen die uit het buitenland komt. Even verderop staat een bestelbusje, ook al uit Bulgarije. De chauffeur zit achter het stuur te telefoneren. Een donkergekleurde vrouw met kinderwagen loopt langs. Een jonge Afrikaan spoedt zich de andere kant op. Hij kijkt verbaasd als hij hoort dat de gemeente Rotterdam -onder voorwaarden- huizen weg wil geven. „A good idea”, is zijn korte commentaar.

Dat vond de gemeente ook. Inmiddels zijn er al heel wat aanvragen binnen, laat projectleider D. Blom van de gemeente weten. In een maand tijd hebben zich zo’n vijftig belangstellenden gemeld voor de 30 tot 35 huizen die te vergeven zijn. De kopers, of beter: krijgers, kunnen hun beurzen echter niet gesloten laten. Voorwaarde is dat ze hun optrekje opknappen voor een bedrag van minimaal 90.000 euro voor een verdieping van een huis en 210.000 euro voor een heel pand.

„Nou, ik weet niet waar ik hier 90.000 euro in zou moeten steken”, zegt Jeroen Lange, die als antikraker een architectenbureautje is gestart in een van de leegstaande woningen van het blok. „Als ik het hier voor zo veel geld op moet knappen, dan kan ik volgens mij wel gouden deurkrukken kopen. Waar moet dat geld anders naartoe? Dit zijn erg kleine huizen.” De jonge architect heeft juist een klus in Amsterdam achter de rug, zegt hij, waar hij de opdracht kreeg om drie appartementen op te knappen. „Die kosten samen 140.000 euro. Ik begrijp dan ook niet waarom de gemeente het opknapbedrag zo hoog heeft gesteld.”

Ook Ehteshun en zijn vrouw Sumen, die al drie jaar in het Wallis-blok wonen, vinden het minimumbedrag voor de gegadigden hoog. Zelf huren ze hun appartement. Ze zullen geen gebruikmaken van de aanbieding, zegt Sumen, terwijl zoontje Roshan van de open deur gebruik maakt om met zijn trekkertje naar buiten te vliegen. „Het is te klein voor ons.” Ze wijst op haar buik. „Er is een tweede op komst. We zijn nu op zoek naar iets groters.”

Terwijl Ehteshun zijn zoontje weer naar binnen plukt, wil Sumen wel kwijt dat de situatie in de wijk het achterliggende jaar sterk is verbeterd. „Eerst waren hier veel junks, met veel lawaai. Maar sinds een jaar is het over het algemeen rustig. De politie controleert veel en ook hangen er nu camera’s. Die helpen erg goed.” Het stel juicht de plannen van de gemeente toe: „Daardoor zal de omgeving nog wat meer aanzien krijgen. De ergste jaren zijn nu echt wel achter de rug. Volgens mij wordt dit best een mooie buurt.”

De bevindingen van Sumen en haar man stroken met die van gemeentelijke onderzoeken. In mei liet de gemeente een zogeheten veiligheidsindex opstellen, met cijfers voor alle wijken. Spangen steeg fors op de index en werd daarmee van een zogeheten ”onveilige wijk” bevorderd tot ”probleemwijk”. Uit meer recent onderzoek blijkt dat inwoners van Spangen steeds meer vertrouwen krijgen in de veiligheidsaanpak en dat ze verwachten dat de veiligheid verder verbetert.

Ook de Afrikaanse A. Bah van 8c is blij met het idee van de gemeente Rotterdam. „Voor de buurt is het echt goed. Verderop zijn nog heel vaak junkies. Na tien uur ’s avonds kom ik niet meer buiten.” Als het aan Bah ligt, woont hij niet lang meer in het Wallisblok. „De huizen zijn hier veel te klein. Bovendien kan ik hier toch geen eigenaar worden. Ik ben nog maar vier jaar in Nederland en heb nog geen verblijfsvergunning. Dan is er dus geen enkele bank te vinden die je geld wil lenen.”