In de Rotterdamse Kunsthal is sinds zaterdag een tentoonstelling met een selectie van het werk van Van de Ven te zien. Vanwaar die belangstelling voor fotografie? „Mijn zes jaar oudere broer had in zijn ladekastje een fototoestel. Daar mocht ik absoluut niet aan komen. Stiekem pakte ik toch zijn camera. En zo werd ik fotograaf. Maar voordat ik die naam mocht dragen, volgde eerst een leerproces dat startte met het fotograferen van actuele gebeurtenissen in de stad.”

Herdenking

Zo kwam de eerste foto van hem in de communistische krant De Waarheid te staan. „In 1947 kwam ik in het geniep op begraafplaats Crooswijk, waar een herdenking werd gehouden voor een tien jaar eerder geliquideerde Oekraïense spion. Ongezien maakte ik daarvan een foto. Die kwam in De Waarheid en trok de aandacht van fotojournalist Erich Hof. Die deed navraag bij de krant van wie die foto was. Vervolgens kwam hij bij mij terecht. Kennelijk zag hij wat in me. Hij zou mij het vak leren. Want fotograferen is meer dan even kijken en op een knopje drukken.”

Erich Hof, die het Centraal Fotopersbureau beheerde, stuurde Van de Ven de stad in met de opdracht foto’s te maken die verkocht konden worden. „Zo maakte ik van de door de oorlog verwoest stad tal van beelden. Maar de haven trok me het meest. De Parkkade en meer nog de Wilhelminakade, waar de grote schepen lagen afgemeerd, hadden mijn interesse. Mijn foto’s die in kranten en het Dagblad Scheepvaart werden gepubliceerd, trokken de aandacht van rederijen als Van Ommeren, de Koninklijke Rotterdamse Lloyd en de Holland Amerika Lijn.”

Landverhuizers

De Holland Amerika Lijn, die uitgroeide tot een van de grootste rederijen ter wereld, bracht na de oorlog landverhuizers naar de andere kant van de wereld. Van de Ven legde momenten vast van mensen die hun familie uitzwaaiden. Ook fotografeerde hij uitgelaten vrouwen die niet konden wachten om herenigd te worden met hun geliefden.

„Elke foto heeft zijn eigen verhaal”, zegt Van de Ven. Hij pakt een grote foto die boekdelen spreekt. „Toen de geallieerden in mei 1945 ons land binnenreden, was het feest. De soldaten dansten de hele zomer met de meisjes. Dat bleef niet zonder gevolgen. Heel Nederland zong: ”Trees heeft een Canadees”. Sommige Canadese soldaten trouwden met hun Nederlandse liefje. De Lady Rodney, een Canadees passagiersschip, kwam een paar keer naar Rotterdam om oorlogsbruiden op te halen. Sommigen hadden al een baby. De soldaten waren eerder huiswaarts gekeerd. Bij een van die gelegenheden moest ik een groepsfoto maken. Als ik naar die foto kijk, vraag ik me af hoe hun nieuwe leven in het verre Canada is verlopen. Hebben ze gevonden wat ze zochten? Zijn ze gelukkig geworden?”

De tentoonstelling in de Rotterdame Kunsthal is tot 26 januari 2020 te zien. Bij uitgeverij Scriptum verscheen zaterdag het boek ”Voor altijd Rotterdam” van Daniël van de Ven.