Ze is gedoopt in de Nederlands Hervormde Kerk, „een degelijke hoor.” Tijdens een avontuurlijke reis door de zuidelijke staten van de VS is ze „blijven hangen” aan Keith, een Afro-Amerikaan die toen „nergens aan deed.”

Inmiddels is hij oudste in een gemeente van de Zuidelijke Baptisten. „Ja, ook een zware; we zijn calvinistische baptisten”, vertelt Jane. Geen ”familie doorsnee” dus. „Ook niet als je kijkt naar ons kindertal. God schonk ons er negen. Dat is veel. Daar krijgen we ook weleens commentaar op.”

Het kroost, variërend in leeftijd van zeventien tot vier jaar, beschouwen Keith en Jane als hun grootste schat op aarde. „Slechts één ding stijgt boven vrouw en kinderen uit”, zegt Keith. „Kinderen maken je rijk. Wie Jezus heeft, is schatrijk.”

Dat is ook de boodschap die de Mathisons hun kinderen proberen mee te geven. Keith: „Ik vertel de kinderen elke dag dat het in het leven niet allereerst gaat om carrière, rijkdom, een grote naam, maar om de vraag of ze een kind van God mogen zijn. Dat is het allerbelangrijkste.”

Rijk zijn de Mathisons niet. Keith werkt in de bouw. Hij verdient een redelijk loon. „Maar we moeten elke dollar twee keer bekijken voordat we uitgeven”, zegt Jane. „Kinderbijslag kennen we hier niet. Het is dus hard nodig dat Keith ’s avonds bijklust. En zodra de kinderen de handen uit de mouwen kunnen steken, zoeken ze een baantje zodat ze ook wat geld in het laatje brengen.”

Naast het eigen inkomen, krijgt het gezin ook ondersteuning van de kerkelijke gemeente: kleding, kosten voor school en af een toe een aardigheidje. Ook de familie in Nederland maakt soms iets over. „Grote gezinnen redden het in de VS nauwelijks”, zegt Jane.

Ondanks de sobere inkomsten is Jane zoveel mogelijk thuis. Ze verdient wat bij door voor een atelier naaiwerk te verrichten. Dat kan ze op de rustige uren gewoon thuis doen.

Onderkant

Het gezin Mathison woont in een armere wijk van Mabletown, die grotendeels wordt bevolkt door Afro-Amerikanen. Veel families leven daar aan de onderkant van de maatschappij. Ouders zijn vaak werkloos; alcoholisme en drugsgebruik komen er veelvuldig voor. „De hele cultuur is hier gericht op het leven bij de dag – letterlijk. Als je nu geld hebt, geef je het nu uit. Morgen zien we wel weer. Heb je morgen geen geld, dan steel je het. Er zijn hier kinderen die voor hun twaalfde jaar al meer op hun kerfstok hebben, dan veel grijsaards bij hun sterven”, zegt Keith.

Een zorgpunt voor de ouders is dat hun kinderen niet op een christelijke school zitten. Die is er wel in Mabletown, maar hun inkomen is niet toereikend om de kosten daarvan te betalen. „Elke dag praten we daarom met de kinderen over hetgeen ze op school hebben geleerd en meegemaakt. Zowel de lesstof als het gedrag van medeleerlingen is dan vaak aanleiding om correcties aan te brengen. Je moet als vader en moeder voortdurend alert zijn, zegt Keith. „De moderne tijdgeest krijgt ook heel gemakkelijk vat op onze kinderen.”

Vader en moeder Mathison doen hun uiterste best het gezin een warm nest een en een veilige haven te laten zijn, zodat de kinderen niet de behoefte hebben erop uit te trekken. „Een goede sfeer in het gezin is een voedingsbodem om het zaad van het Woord wortel te laten schieten”, zegt Keith. „Daarom is gezelligheid, zoals jullie Hollanders zeggen, zo belangrijk. Die is er niet voor de fun. In de Psalmen worden kinderen olijfplanten genoemd. Die gedijen het best in een rustige omgeving.”

Rugzak

Hoe druk het ook is, Keith en Jane, nemen dagelijks de tijd om met hun kinderen samen te zijn rond de Bijbel. „Niet zomaar ‘even’ Bijbellezen”, zegt moeder Mathison. „We vertellen de verhalen uit de Bijbelse geschiedenis. De kinderen leren al jong Bijbelteksten. Met de oudsten doen we aan systematische Bijbelstudie. Dat is de belangrijkste vulling in de rugzak voor het leven die we onze kinderen kunnen meegeven als ze straks hun eigen weg gaan. We kunnen onze kinderen niet het geloof schenken, maar we leren ze wel de inhoud ervan.”

Veel waarde hechten vader en moeder daarom ook aan de zondagse kerkgang en het leven binnen de christelijke gemeente. De kerk die zij bezoeken behoort officieel tot de Conventie van de Zuidelijke Baptisten. „Maar wij zijn van de conservatieve tak”, vertelt Keith. „Onze voorganger is een groot liefhebber van Calvijn. Hij houdt ons elke zondag de plicht voor om God te dienen, maar vertelt tegelijk dat we dat alleen kunnen als Hij ons redt.”