De geruisloze wijze waarop ze nu toetreedt tot de Eerste Kamerfractie wijkt nogal af van de manier ze ooit haar opwachting maakte als CU-Tweede Kamerlid. In 2002 stond Huizinga op een onverkiesbare, zevende plek op de kandidatenlijst, maar de CU-kiezers wilden haar als vrouw hoe dan ook in de blauwe bankjes hebben. De 19.800 voorkeurstemmen die ze kreeg, kostte Eimert van Middelkoop zijn baan.

Bij de verkiezingen van 2003 schoof ze vervolgens met 19.650 voorkeurstemmen ten koste van Leen van Dijke de Kamer in.

Waar Huizinga’s hart ligt, is geen geheim: bij het vluchtelingen- en ontwikkelingswerk. Van december 2015 tot begin 2018 stond ze aan het roer van de christelijke ontwikkelingshulporganisatie Wilde Ganzen. Voor haar politieke loopbaan was ze al actief voor Open Doors en Vluchtelingenwerk Nederland.

Huizinga’s politieke carrière valt in twee delen uiteen. Eerst kwam de periode in de Tweede Kamer, daarna volgde een post als staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat in het kabinet-Balkenende IV. Al worstelend met de invoering van de OV-chipkaart, een hoofdpijndossier, haalde ze de eindstreep. Wel was ze als bewindsvrouw een dankbaar mikpunt voor de roddelpers.

In 2010 werd de datum waarop ambtenaren de begroting van haar ministerie op poten moesten zetten vanwege de kabinetsformatie verplaatst. Huizinga nam vanaf haar Italiaanse vakantieadres een privévliegtuig om erbij te kunnen zijn, met veel negatieve publiciteit als gevolg.

Mede door haar ervaring bleef ze steeds in het vizier van de CU-top. Mede daardoor krijgt haar politieke carrière nu een vervolg.