„Optrekken met kinderen, dag in dag uit en een heel jaar lang: ik doe niets liever. Een schoolbegeleider zei ooit dat ik krijt in mijn bloed heb. Dat herken ik wel, al leven we nu in een tijd van digiborden.

Werken in het onderwijs moet je volgens mij met hart en ziel doen. Voor kinderen is het heel belangrijk dat je als leerkracht puur en authentiek bent; dat je laat zien dat je een mens bent, net als zij. Samen ondernemen we een zoektocht in een gebroken wereld.

Wat we lezen in de Bijbel moeten we niet ineens vergeten zijn op het schoolplein. Het Evangelie is heel concreet. En is er zonde, dan mogen we schuilen bij het kruis van Christus en vragen om vergeving.

Grote vreugde

Het delen van het Evangelie is mijn grote vreugde. We zijn zondaren en hebben genade nodig. Die is er. Dat overbrengen is voor mij drive nummer één. Hopelijk hebben de kinderen er nu en later iets aan.

Al in groep 8 wist ik dat ik juf wilde worden. Ik zat op de basisschool in Harskamp en had een fijne meester. Mijn ouders hebben ook in het onderwijs gewerkt.

Na de pabo ben ik aan de slag gegaan op de Ds. C. de Ridderschool in Nunspeet. En daar werk ik nu, zestien jaar later, nog steeds. Op dit moment heb ik groep 6.

De bovenbouw vind ik het leukst. Kinderen zitten dan in een fase van nieuwsgierigheid, van vragen stellen. Je merkt vaak een aha-gevoel bij hen: „O, zit dat zo!”

Nieuwe vragen

En dan komen er weer nieuwe vragen. We hebben het bijvoorbeeld nu met aardrijkskunde over de strijd tegen het water in ons land. Maar ineens ging het gesprek over Bangladesh: waarom zijn daar nog steeds overstromingen?

De afgelopen zestien jaar is de werkdruk wel groter geworden. Vooral de administratieve last is verzwaard. En daarvoor ben ik niet het onderwijs in gegaan. Ik heb ook meer gesprekken met ouders dan in het begin. Openheid is goed, belangrijk zelfs, en natuurlijk wil ik verantwoording afleggen van wat ik doe. Maar ik hoef niet over alles uitleg te geven. Wederzijds vertrouwen is ook belangrijk.

Soms staat de werkdruk de bezieling in de weg. Je kunt je energie maar één keer uitgeven. Dit werk stop je niet in een vast aantal uren.

Ooit vroegen ouders aan me of ik mijn leerlingen seksuele opvoeding wilde geven. Prima, zei ik, want ik weet dat het grootbrengen van de volgende generatie niet altijd eenvoudig is. Maar, zei ik ook, kunnen jullie als ouders dan topografie van me overnemen? Het is er niet van gekomen, van die ruil.

Vaak zit ik ’s avonds nog over dingen van overdag na te denken. Dat is niet altijd goed. Wat mij helpt, is me actief op iets anders gaan richten: even een wandeling in het groen, stilte, lekker lezen of muziek.

Gedicht

Ik herken veel in een citaat uit een gedicht van Ida Gerhardt: „Mijn prachtige, mijn hondse baan.” Zo is het! Ze dichtte erachteraan: „Het is mijn arbeid, en Gij ziet mij aan.”

Ik ben weleens tegen mijn grenzen aangelopen. In 2013 had ik een forse burn-out. Als je omkomt in het werk verlies je soms het zicht op de mooie dingen van je vak. In dat soort periodes neem ik af en toe heel bewust tijd om na te denken over waarom ik dit beroep ook alweer gekozen heb. Een soort herijking. Balans blijven houden is heel belangrijk, maar dat is nog wel een uitdaging: want ik werk met kinderen, niet met apparaten.”

Ook bezield werker? Stuur een mail naar econ@refdag.nl.

Loopbaan juf Stelwagen

Margreet Stelwagen bezocht zelf drie basisscholen: kleuterschool ’t Roazeknopke in Driesum, Het Kompas in Montfoort en De Zaaier in Harskamp. Na de havo op het Van Lodenstein College in Amersfoort ging ze naar christelijke hogeschool de Driestar in Gouda om daar de pabo te volgen. Na haar opleiding solliciteerde ze in Nunspeet. De eerste paar jaar werkte Stelwagen als juf voor de klas. In 2006 vertrok de toenmalige interne begeleider (IB’er) en werd ze in die functie aangenomen. In 2010 werd ze teamleider van de bovenbouw. Inmiddels is ze, na een burn-out, weer fulltime juf.

Bezield werk