Een schrale wind blaast over het Spuiplein in Spakenburg. Een enkeling haast zich naar een winkel aan het verder verlaten plein. Het is een stille vrijdagmorgen in het vissersdorp aan de voormalige Zuiderzee. „Zo is het al maanden”, stelt Frank, eigenaar van Menq Interieur & Accessoires aan Het Spui. „Normaal gesproken is het hier in de zomer erg druk. De Spakenburgse Dagen worden dan gehouden. Vier woensdagen in de zomer is het hier dan helemaal vol met toeristen. De palingrookwedstrijd ging niet door, de markt niet, eigenlijk ging niets door.”

In de winkel bleef het ook rustig. De eigenaar zit niet bij de pakken neer. „Als je vier dagen werkt en de helft van de inkomsten uitgeeft, kun je het best een poosje uitzingen.” Zelf werd hij niet ziek. „Ik blijf wel voorzichtig. Ik ga minder langs bij mijn moeder van 78, je weet maar nooit of je ze toch per ongeluk kan besmetten.”

Waarom Bunschoten-Spakenburg er zo uitspringt? Frank haalt zijn schouders op. „Misschien omdat iedereen elkaar hier kent, helpt en bij elkaar over de vloer komt? Ik weet het niet zeker, maar dat zou best kunnen.”

Hoewel er de afgelopen weken veel besmettingen werden gemeld in de gemeente, bleef het aantal sterfgevallen en ziekenhuisopnames vooralsnog laag.

Arie ter Beek, directeur bij het Centrum voor Erfgoed en Cultuur, denkt dat er wel een andere verklaring te geven is voor het hoge aantal besmettingen in de twee dorpen. „Elke dag rijden de bakkerswagens en de viskramen naar alle delen van Nederland. Die jongens komen veel in contact met klanten. Wellicht brengen ze het virus zo mee naar Bunschoten-Spakenburg.”

Ter Beek, druk doende om de leilindes voor zijn huis te snoeien, ziet de grote impact van het virus in het dorp. „Het is gewoon stil op straat. Weinig toerisme, het museum en de bijbehorende molen waren een groot deel van het jaar dicht. Ook de botter, die bij het museum hoort en geregeld vaart, is maar sporadisch geboekt. Alleen in de winkel van het museum is het druk. Mensen halen een zakje meel en gaan er dan thuis mee aan de slag. Tja, iets anders kan momenteel ook niet.”

De haven van Spakenburg ligt er verlaten bij. Op de botters is nauwelijks bedrijvigheid. Aan de kant zit een visser. Hij komt niet uit Spakenburg. Het hoge aantal besmettingen? Hij haalt zijn schouders op. „Daar heb ik hier aan de waterkant geen last van.” Geroutineerd wipt hij een klein visje van de haak. „Je ziet het, de vangst is niet best.” Dan ineens: „Het komt misschien wel door de kerken. Het is toch opvallend dat het aantal besmettingen op de Biblebelt zo hoog is?” Voor de bewering van de visser is geen bewijs. Volgens het RIVM zijn er weinig besmettingen te herleiden tot religieuze bijeenkomsten.

In de wereldwinkel staat Lia van Deizen. Ze is hoopvol gestemd. „Er zijn hier veel besmettingen geweest in verzorgingstehuizen. Wij ouderen lopen wel het meeste risico. Het aantal besmettingen is gelukkig weer aan het zakken.” Van Deizen hoopt dat de beperkingen snel worden opgeheven. „Als het museum, de terrassen en vakantiepark de Eemhof weer open mogen, zou dat fijn zijn. Dan komen de toeristen met de boot van het vakantiepark hierheen. Als er mensen op straat zijn, leeft Spakenburg weer helemaal op.”