Volgens de tegenstanders is het onvermijdelijk dat het aantal vluchten afneemt. Alleen dan kan de uitstoot van broeikasgassen door de luchtvaart zodanig dalen dat die in lijn komt met het klimaatakkoord van Parijs. Dat kan volgens hen gerust: ongeveer een op de drie vluchten is korter dan 1000 kilometer. Op zo’n afstand is de trein volgens de organisaties een realistisch en duurzamer alternatief.

Ook op het gebied van geluidsnormen en gezondheidsschade van omwonenden schieten de plannen tekort, vinden de bezwaarmakers. Ze vinden ook dat alle vliegvelden een natuurvergunning moeten aanvragen. En de plannen voor Lelystad Airport, waarvan de opening al herhaaldelijk is uitgesteld, worden wat hen betreft helemaal geschrapt.

Daar denkt het kabinet anders over. In de plannen voor de periode tot 2050 is wel degelijk ruimte voor verdere groei van de luchtvaart. Ook houdt het kabinet vast aan Lelystad Airport. De sector zal wel moeten verduurzamen. Zo wil het kabinet een grens aan de CO2-uitstoot vastleggen. Dat willen ook de critici. Het verschil zit hem in het ambitieniveau.

In de ontwerpnota staat dat de CO2-uitstoot in 2030 moet zijn gedaald tot het niveau van 2005. In 2050 moet de uitstoot zijn gehalveerd en in 2070 mag de luchtvaart helemaal geen broeikasgassen meer uitstoten, ook al bestaat de techniek daarvoor nog niet. De natuur- en milieuorganisaties pleiten zelf ook voor een steeds dalend CO2-plafond, maar zij vinden dat die daling veel sneller moet gaan: al in 2030 moet de uitstoot 65 procent lager zijn dan in 1990.

Door de coronacrisis is de luchtvaart enorm afgenomen. Volgens de bezwaarmakers biedt dat een uitgelezen kans om het luchtvaartbeleid opnieuw vorm te geven. In plaats van een focus op groei „kunnen we serieus inzetten op duurzaamheid en leefbaarheid”.