Scheele-Gertsen was één van de vrouwen die in de jaren ‘60 haar zoon tegen haar wil moest afstaan ter adoptie. Ze kwam op 21-jarige leeftijd terecht bij de Paula stichting, een tehuis voor ongehuwde moeders. Ze wist zeker dat ze haar baby wilde houden en heeft dit in meerdere gesprekken aangegeven. Na een paar dagen mocht ze haar zoon een keer zien, daarna moest ze het tehuis van de Paula stichting verlaten. Ze moest haar zoon achterlaten.

De Staat was nauw betrokken bij de uitvoering van een discriminerend beleid om ongehuwde moeders van hun kinderen te scheiden, zegt Scheele-Gertsen. Door het aansprakelijk stellen wil ze ook andere vrouwen die ooit gedwongen afstand hebben gedaan van hun kind, de mogelijkheid bieden „de last van schuld en spijt van zich af te schudden”. Ze wil „de ware oorzaak van de traumatische scheiding bij de werkelijke schuldige neerleggen” en zo ook lotgenotes een stap verder kunnen laten zetten om het „trauma van verlies te verwerken”.

Volgens advocaat Lisa-Marie Komp verplichtte de wet de Staat om de band tussen moeder en kind te beschermen. „Zo nodig moest de Staat ook maatregelen nemen om moeders te ondersteunen, zodat zij hun kind zouden kunnen verzorgen. Het tegendeel is echter gebeurd. Bovendien was ook discriminatie verboden. Toch werden vrouwen gediscrimineerd omdat zij ongehuwd zwanger waren geworden.”