De echt noodzakelijke vergaderingen gaan sinds een paar weken via beeldverbindingen. Je zit dan achter het scherm van je computer, waarop vier of vijf kleine vakjes zijn te zien met daarin videobeeld van de verschillende deelnemers. Het eigen hoofd is een piepklein vakje rechtsonderin.

En hier nu komt mijn grootste ongemak om de hoek kijken. Ik ben er namelijk achter gekomen dat vergaderen via de webcam voor mij echt niet werkt. Dat begint al met het ‘opzetten’ van zo’n overleg. Er is namelijk één persoon die uitnodigt. Maar als er in totaal vijf deelnemers aan de vergadering zijn, zitten we vaak eerst een kwartier met z’n drietjes onzinnigheden uit te wisselen omdat de andere twee „er nog niet bij kunnen komen”, zoals dat dan heet. Ondertussen belt zo’n buitengeslotene de anderen vanuit een eigen georganiseerd overleg, waarna we allemaal de verbinding moeten verbreken om de vergadering opnieuw op te kunnen zetten.

Als de ketting eindelijk sluit, kunnen we beginnen. Ongeveer vanaf de start van de vergadering heb ik het gevoel zonder radar door een dichte mist te varen. Een snelle opmerking lukt niet omdat er altijd wel iemand net eventjes geen goede verbinding heeft. Lichaamstaal zie je niet, gezichtsuitdrukkingen zijn niet scherp, grapjes worden door niemand begrepen. Oftewel: mijn hele intuïtiesysteem implodeert, waardoor ik na een uurtje volledig uitgeput ben.

In de media hoorde ik dat het overleg tussen de Europese ministers van Financiën zo lang had geduurd omdat het vergaderen via video moeilijker is dan wanneer je samen in een zaal zit. Ik vreesde dat ik met m’n videoproblemen een rare, ouderwetse uitzondering was. Blijkbaar niet.

De meeste van mijn collega’s hebben trouwens duidelijk minder moeite met onze nieuwe manier van overleg. Doordat ik, in tegenstelling tot anders, nu voornamelijk zwijg, werken we de langste agenda’s namelijk in no-time af.

Laat dat dan de winst zijn.