Sebastian kan echt niet naar buiten. Zijn wereldje is heel klein geworden. Zijn vader had corona. Die lag twee weken in quarantaine op een aparte kamer. Dat was best spannend allemaal. Alles werd gepoetst, eten werd voor de deur gezet. Gelukkig kregen andere gezinsleden geen klachten. Daar zijn we dankbaar om. Als mijn neefje Sebastian corona zou krijgen, vrezen we voor zijn leven. Omdat hij vanwege zijn luchtwegaandoening al zo kwetsbaar is.

Bij de raamvisites laat ik Sebastian praten. Hij wil heel graag van alles vertellen. Mijn neefje mist structuur: de school, het ritje met de schoolbus. In normale tijden praat hij veel over die ritjes. Dat er file stond en dat een auto zomaar inhaalde. „Dat kan gewoon niet.” Dat is echt zo’n zinnetje van Sebastian. Nu vertelt hij over appjes van de juf en over het Bijbelverhaal dat hij via de computer krijgt.

Ik mis het om gezellig met Sebastian op de bank te zitten. Hij is echt een knuffelkind en wil graag een arm om zich heen. Hij heeft het er moeilijk mee dat ik hem niet kan aanraken.

Thuis luistert hij naar de kerkdiensten van de gereformeerde gemeente in Aalst. Hij vindt het heerlijk om mee te zingen. Een videoverbinding met de kerk zou voor mijn neefje een uitkomst zijn. Hij is heel visueel ingesteld.”