Direct na het bekend worden van de DNA-overeenkomst heeft de politie een recherchebijstandsteam van 75 man geformeerd en het toezicht in het gebied waar de serieverkrachter actief was geïntensiveerd. Begin mei van dit jaar had zij juist het onderzoek naar de serieverkrachter gestaakt. De politie hield er ernstig rekening mee dat de dader niet meer in leven was of was vertrokken uit Nederland.

Naar de man, die zeker zes vrouwen verkrachtte en dat bij twaalf vrouwen probeerde, was het grootste onderzoek ingesteld dat ooit in de regio werd gehouden. De politie onderzocht meer dan 11.000 tips en honderden oude zedenzaken, waarvan een groot deel meer dan eens. In totaal trok zij het doen en laten van 1750 mannen na. De kosten van het onderzoek waren opgelopen tot naar schatting 10 miljoen gulden.

In de regio ontstond grote onrust. Veel vrouwen durfden niet meer alleen ’s avonds op pad in het gebied waar de serieverkrachter toesloeg, onder meer bij universiteitsterrein De Uithof en Lunetten.

Vruchten
In april 1996 legde onderzoeksleider B. van Delden uit waarom de speurtocht geen vruchten afwerpt. Veel mensen vroegen zich af waarom de zoektocht in een gestructureerd land als Nederand geen resultaat oplevert. „Ik leg dan telkens uit waarom een serieverkrachter zo moeilijk te pakken is: hij werkt alleen, leeft in de regel geïsoleerd, hoeft zich nauwelijks voor te bereiden op zijn delict, heeft geen buit en zal niet snel opscheppen over zijn daden. Ook leiden serieverkrachters vaak een dubbelleven en kan het zijn dat hun stoornis –bij voorbeeld door verkering– een tijdje wordt onderdrukt. Maar toch is er ergens iemand die hem kent, dat kan haast niet anders.”